Η Ζωίτσα… | δύο χρόνια χωρίς τη Λάσκαρη

Ξαφνικά, έφυγε πριν δύο χρόνια σαν σήμερα, η Λάσκαρη…, που άκουγε στο χαϊδευτικό «Ζωίτσα». Πρωταγωνίστρια πανέμορφη τη δεκαετία του ’60, ’70 εκλεγμένη σταρ Ελλάς στα 16 της χρόνια…

Τα χρόνια του καλού Ελληνικού σινεμά όπως τον λέμε διέπρεψε τον καιρό που ο κινηματογράφος ήταν η «ψυχαγωγική τροφή» των φτωχών…

Κι όμως οι «Γυμνοί στο Δρόμο», το «Νόμος 4.000», «η Στεφανία στο Αναμορφωτήριο» άφησαν εποχή, καθώς προσέγγιζαν πάθη και αδιέξοδα στο κοινωνικό γίγνεσθαι…

Ευτύχισε σε συνεργασίες με Κούρκουλο, Λειβαδίτη, Γεωργίτση, και σκηνοθεσίες με Φώσκολο, Δημόπουλο, Δαλιανίδη καθώς προσέφερε και στο μιούζικαλ, στα Ελληνικά σπάργανα του με Βογιατζή Γιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου, Βουτσά, Καραγιάννη κ.λ.π.

Είχε ευγένεια και τρυφερότητα λέγαν οι συνάδελφοί της σε αφιέρωμα, τόσο που τα χρόνια τα δύσκολα, όταν η αμοιβή δινόταν με ελάχιστες δυνατότητες, ήταν λέει σπουδή, να βλέπεις τη Ζωή, με τη λεπτότητα, διακριτικότητα περίμενε δίχως διεκδίκηση, να πάρει κάτι από τα δουλεμένα της, με καλλιτεχνικό μόχθο. Έτσι, δυο κουβέντες ότι θυμήθηκα πρόχειρα για κείνο το λαμπερό κορίτσι, που έλαμψε για χρόνια, καταμεσής στις φαντασιώσεις του ανδρικού φύλου.

Δικαίως…

Δεν πέρασε στον χρόνο ως μέγιστη θεατρίνα, πάντως σίγουρα ως υπέροχη γυναίκα, που απέδωσε ικανοποιητικά, σ’ αυτό που της πρότειναν…

Η θέση της στο θέαμα κερδήθηκε λοιπόν αξίως…κι αξίως αξέχαστη να μείνει.