Η φωτεινή έκφανση, σκοτεινών ημερών – «carpe diem» | απόψεις

Κοίταξε λίγο την εικόνα. Παρατήρησέ την, προσπάθησε να τη νιώσεις…

Άδειασε το μυαλό από τον αρνητισμό και την τρομολαγνεία των ημερών. Και θερμή παράκληση… βγάλε από την πρίζα την τηλεόραση… Πέτα την αν γίνεται.

Με εκπλήσσει δυσάρεστα που ακόμα και νοήμονες άνθρωποι, αρκετά οξυδερκείς, κατ’ εμέ, έχουν καταβληθεί από τον φόβο και τον πανικό και παρακολουθούν σχεδόν εμμονικά, πλέον, τα κρούσματα και τους θανάτους έναν έναν.

Δεν σου λέω να μην ενημερώνεσαι, φυσικά και να το κάνεις. Μπες σε ένα έγκυρο σάιτ, άκου γνώμες από ειδικούς, ερεύνησε μόνο σου για τον ιό. Ψάξε και στατιστικά στοιχεία, καλό θα σου κάνει. Μάθε πως οι νεκροί στην Ιταλία από την γρίπη το 2018 ανήλθαν στους 25.000. Μάθε ότι, σε ανακοίνωσή του, ο ΠΟΥ δήλωσε πως στην Ευρώπη οι θάνατοι από τη γρίπη φτάνουν τους 60.000 ετησίως, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο ο αριθμός εκτοξεύεται στους 290.000 έως 650.000.

Δεν θα επικεντρωθώ στις σκοπιμότητες των ΜΜΕ, ούτε θα μιλήσω για συνωμοσιολογίες. Ούτε λέω να μην προστατεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Φυσικά και να το κάνουμε. Φυσικά και να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής, φυσικά και να νοιαζόμαστε για τις ευπαθείς ομάδες και να πράττουμε με ατομική ευθύνη (αλήθεια, τον ιό περιμέναμε για την εφαρμογή τους; ίσως το μόνο καλό από αυτή την ιστορία).

Ή μάλλον, σχεδόν το μόνο καλό… Ίσως να καταλάβαμε ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, ώστε να κάνουμε πράξη, μέσω της ουσίας, αυτό το περίφημο «carpe diem», εκτός από το να ξημεροβραδιαζόμαστε στις καφετέριες. Ίσως τελικά, εκτός από τον Μουτσινά και το Gntm, να καταλάβαμε ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να περάσουμε ευχάριστα και δημιουργικά την ώρα μας και να καταλήξουμε τελικά στ’ αυτό το σπάνιο, πλέον, «animam culta».

Να διαβάσουμε ένα σωστό βιβλίο, ας πούμε, να δούμε ένα ντοκιμαντέρ, να ανοίξουμε το παράθυρο και να νιώσουμε την ηρεμία, να γράψουμε μια ιστορία, να ακούσουμε τη μουσική που μας χαλαρώνει, να αναπνεύσουμε τον καθαρό αέρα, να βγούμε μια βόλτα στη θάλασσα και να χαζέψουμε τα κύματα, να ακούσουμε επιτέλους την αναπνοή μας, να μείνουμε μόνοι, να σκεφτούμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουμε και μέσω της σιωπής, χωρίς άσκοπα λόγια και περιττές κουβέντες.

Χαμογέλασε με την καρδιά σου, πες μια καλή κουβέντα, αληθινή, νιώσε ευγνωμοσύνη για όσα είσαι, για όσα κατάφερες να γίνεις, για τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου, κλείσε το μάτι στις αποτυχίες σου (αυτές σε έκαναν να πετύχεις τελικά), πες ευχαριστώ, δες το θαύμα που εκτυλίσσεται κάθε στιγμή δίπλα σου, γύρω σου, μέσα σου, προσπάθησε να το αισθανθείς…

Δεν μπορώ να ορίσω το πόσο θα ζήσω, μπορώ όμως να ορίσω το πώς θα ζήσω. Και έχω αποφασίσει να ζω την κάθε μου στιγμή ευτυχισμένα, ήρεμα, σε αρμονία με τον εαυτό μου και τους άλλους, χωρίς φόβο, χωρίς πανικό, χωρίς άγχος. Και ναι, πριν πεθάνω, θέλω να ζήσω!