Το κρεμμύδι…*

Μόνο οι νοικοκυρές, οι αριβίστες και οι αδίστακτοι έμποροι μπορούν αγόγγυστα να ξεφλουδίσουν ένα κρεμμύδι χωρίς ούτε ένα δάκρυ.

Οι μεν πρώτες γιατί συνήθισαν τα δάκρυα μέσα σε μια πεζή – βυθισμένη στο μέτριο – ζωή.

Οι αριβίστες το πετσοκόβουν το κρεμμύδι, δεν το καθαρίζουν όμορφα, ωραία, επιτηδευμένα. Κι έτσι δεν προλαβαίνει να τους σκεπάσει η αψάδα του. Το καταπνίγει η δική τους θρασύτητα.

Οι αδίστακτοι έμποροι το πουλάνε σε κάποιον φτωχό, το καθαρίζει εκείνος και μετά το παίρνουν ανταλλαγή δίνοντας δύο μικρότερα.

Ο “πόλεμος” με ένα κρεμμύδι είναι μεγάλη δοκιμασία, εκτός αν φοράς τη μάσκα σου.

Μα κι αν τη φοράς, δε φχαριστιέσαι την αλμύρα απ το δάκρυ.

Διαλέγεις και παίρνεις λοιπόν φιλαράκο.

Αν έχεις ψυχή ξεφλουδίζεις το κρεμμύδι και κλαις, όμως μετά καθαρίζει το βλέμμα και τα βλέπεις ξεκάθαρα.

Διαφορετικά δε θα μάθεις ποτέ πόσο ωραία μυρίζει ένα “ήρεμο” κρεμμύδι, μα κυρίως δε θα πάρεις ποτέ τη μεγάλη χαρά να τα βλέπεις ξεκάθαρα.

Πάντα θα μπερδεύεις τους ανθρώπους, με τις αστικές συμπεριφορές.

*εμπνευσμένος από τον τίτλο του πολυσυζητημένου βιβλίου του Γκίντερ Γκρας που πούλησε 150.000 αντίτυπα σε 3 μέρες κυκλοφορίας και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με τις αποκαλύψεις για το παρελθόν του συγγραφέα.