Ο μπούφος ξύπνησε…

Τα λεωφορεία με τα σημαιάκια που ανέμιζαν στο δρόμο για το Ηράκλειο είναι παρελθόν. Παρελθόν, είναι και πρέπει να είναι, αντίστοιχα η παλαιοκοματική λογική των λίγων που εκτρέφουν την ίντριγκα και τις θεωρίες συνωμοσίας.

Και από τη διχρωμία της “ανοιχτοχέρας” δεκαετίας του ’80, φτάσαμε τώρα στα 2019 στριμωγμένοι και ξενερωμένοι. Οι πολλοί γνωρίζουν πλέον πως το μέλλον δεν είναι στα σημαιάκια. Δεν είναι στα καχύποπτα μικρά πηγάδια καφενειακού τύπου. Τέτοια πλέον δεν γίνονται πολλά, το μοντέλο εκσυγχρονίστηκε. Οι πλείστες συναντήσεις προεκλογικά γίνονται σε σπίτια χωρίς θόρυβο. Οι εκλογές δεν είναι το μείζον για τις παραγωγικές τάξεις, ούτε και ενδιαφέρουν με τη συνάφεια του παρελθόντος το ευρύ κοινό.

Και ασφαλώς δεν ισχύει η ρήση ότι “δεν έχουμε πλέον χαρισματικούς ηγέτες”. Μπορεί να μην έχουμε ηγέτες τύπου Ανδρέα ή Μητσοτάκη, αλλά οι σύγχρονοι επαγγελματίες πολιτικοί είναι αρκετά καταρτισμένοι και μορφωτικά επαρκείς.

Απλώς πριν 30 χρόνια οι πολίτες είχαν την ανάγκη να πιστεύουν σε πρόσωπα. Να λατρεύουν ηγέτες. Εν λευκώ.

Το προσωποκεντρικό αυτό μοντέλο που έλαμψε τόσα πολλά χρόνια βρήκε πρόσφορο έδαφος διότι οι πολίτες – εκείνη την εποχή – είχαν θεοποιήσει τους πολιτικούς ηγέτες, μέχρις ότου απογοητευτούν τόσο εκκωφαντικά, ώστε φτάσαμε στην απέναντι όχθη του μίσους, της οργής και του αναθέματος.

Τα χρόνια πέρασαν, η πληροφορία και η ταχύτητα της τρυπώνουν στα σπίτια σαν κατσαρίδες, τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα και κανείς δεν εμπιστεύεται έναν μεμονωμένο πολιτικό ηγέτη. Η μορφωτική χαώδης απόσταση του απλού πολίτη, από τον γήινο Θεό του έχει μικρύνει, κι αυτός ο χάρτινος Θεός απομυθοποιήθηκε. Ο μπούφος ξύπνησε.

Δεν υπάρχουν χαζοί πλέον, οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν μπορούν να εξαπατούν για χρόνια τις μάζες, ο κοσμάκης κουράστηκε, έγινε καχύποπτος, εκσυγχρόνισε τη σκέψη του.

Λίγους ενδιαφέρει πια, το εκλογικό κέντρο του τάδε και η ομιλία του δείνα.

Στα καφενεία δεν θα ακούσεις να κερνούν 50 άτομα προεκλογικά, τα ρουσφέτια της μικροπολιτικής ξεφτίλας έχουν εξαλειφθεί, τα κόμματα χρωστούν της Μιχαλούς. Ο μπούφος κατάλαβε.

Η Ευρώπη μας δάνεισε μπόλικο “μαρούλι” και μοιραία μας έχει στριμώξει, ο κόσμος το κατανοεί αυτό έστω κι αν του κάθεται στο λαιμό.

Η νομοτέλεια λειτουργεί, γίναμε καλύτεροι, δόξα τω Θεό.

Μπορούμε επιτέλους να ψηφίσουμε σαν Ευρωπαίοι κι ας μην έχουμε ηγέτες να λατρεύουμε σαν Θεούς…