«Φοβάμαι μη χάσει ξανά το γέλιο της η Μαρία μου» | η εξομολόγηση της μητέρας ενός ΑμΕΑ

Η Χαρά Λακιώτη, μητέρα της Μαρίας, εξομολογείται στο biskotto.gr, τους λόγους για τους οποίους διαφωνεί με τους αρνητές της μάσκας αλλά και τους φόβους της σε περίπτωση που επιβληθεί ξανά καραντίνα.

Αυτό είναι το χαμόγελο της Μαρίας! Έτσι θα είναι όταν θα πάει πρώτη μέρα στο ειδικό σχολείο.
Δε θα το καλύψει καμία προστατευτική μάσκα. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν μπορεί να τη φορέσει.
Η Μαρία είναι ΑμΕΑ και αυτά τα παιδιά εξαιρούνται από το μέτρο. Δυστυχώς δεν είναι εφικτό να τη φορέσουν.

Κάποια παιδιά από το σχολείο της που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, δεν θα πάνε καθόλου. Δε θα συναντήσουν τους συμμαθητές τους, δε θα γελάσουν το ίδιο με την Μαρία μου, δε θα χαρούν κανένα παιχνίδι.
Παιδιά με αναπνευστικά προβλήματα, με εγκεφαλική παράλυση και άλλα πολλά θέματα που τα ταλαιπωρούν.
Η Μαρία μπορεί να μην ανήκει σε ευπαθή ομάδα αλλά δεν είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά που πάνε σε κανονικό σχολείο.

Διαβάζω και παρακολουθώ τους γονείς που αντιδρούν σε αυτό το μέτρο. Δεν τους κρίνω αλλά δε μπορώ να συμφωνήσω με αυτή την άρνηση.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί έχω παιδί ΑμΕΑ!!!!

Εσείς φοβάστε μη χάσει για 45 λεπτά το γέλιο του το παιδί σας που θα φορέσει μάσκα. Εγώ φοβάμαι να μην ξαναζήσει το παιδί μου όσα έζησε και στη καραντίνα.

Η Μαρία μου έχασε το γέλιο της για μήνες. Έχασε τη ρουτίνα της και τις θεραπείες της.

Αν κλείσουν ξανά τα σχολεία, κανένα από αυτά τα παιδιά δε θα είναι ευτυχισμένο.

Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μπούμε ξανά σε καραντίνα. Για όλους μας πιστεύω ήταν μια δύσκολη, πρωτόγνωρη εμπειρία. Φανταστείτε πόσο δύσκολα πέρασαν τις μέρες αυτές τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Πώς βιώσαμε τη καραντίνα

Στην αρχή ήταν καλά, όμως καθώς περνούσαν οι μέρες, η Μαρία άρχιζε να φωνάζει και να πετάει αντικείμενα στο σπίτι. Γινόταν επιθετική ενώ στην πραγματικότητα και όταν όλα βαίνουν καλώς, είναι ένα τρυφερό, ήρεμο πλάσμα που του αρέσουν οι αγκαλιές.
Της έλειπε πολύ το σχολείο. Το σχολείο για τη Μαρία μου και τα υπόλοιπα παιδιά, είναι βάλσαμο. Η Μαρία μου όμως, δε μιλάει, δε μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά της, οπότε αντιδρούσε με αυτόν τον τρόπο. Έπαιρνε τα κλειδιά και πήγαινε στην πόρτα, χωρίς να μπορεί να ξεκλειδώσει.

Σταμάτησαν οι θεραπείες της, άρα σταμάτησε και η εξέλιξή της. Όποια εξέλιξη μπορεί να έχει ένα παιδί σα τη Μαρία. Πήγε πίσω. Χάθηκε η ψυχική της ηρεμία. Εσείς μπορεί να βρήκατε ρουτίνα ικανή να ευχαριστεί τα παιδιά σας, εμείς όχι! Εμείς καθημερινά βιώναμε το δικό μας μαρτύριο.
Η Μαρία δεν είναι σε θέση να συμμετέχει σε διαδικτυακό μάθημα. Ούτε το άλλο μου παιδί – τυπικής ανάπτυξης – μπορεσε, επειδή δεν υπήρχε ησυχία στο σπίτι. Δεν υπήρχε ψυχική ηρεμία σε κανένα μέλος της οικογένειας.

Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί φοβάμαι; γιατί δεν θα αντέξει κανένα από αυτά τα παιδιά να μας ξανακλείσουν μέσα, επειδή κάποιοι αρνούνται να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας;
Για τη Μαρία, για την κάθε Μαρία και τον κάθε γονιό που καλείται καθημερινά να παλέψει με Θεούς και δαίμονες, κάντε σας παρακαλώ κάτι κι εσείς!