Μασκοφόροι μαθητές | ενήλικες σε απόγνωση (απόψεις)
Έντονες είναι οι αντιδράσεις των γονέων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα μεταξύ τους «πηγαδάκια», μετά την ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας, για τη λειτουργία των σχολείων, με εκτεταμένη χρήση μάσκας από μαθητές και εκπαιδευτικούς. (Δείτε εδώ).
Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί έχουν κι εκείνοι τα δικά τους άγχη. Τις δικές τους ανησυχίες για το αν «πιάσει» εν τέλει η νέα οδηγία ή αν θα κληθούν μέσα στις τάξεις να κάνουν τους «μπαμπούλες» για να μη μένουν τα παιδιά χωρίς μάσκες.
Προσωπικά ως γονιός, αντιλαμβάνομαι πλήρως και συμμερίζομαι την ανησυχία τους.
Πως θα πείσεις ένα εξάχρονο, που θα διαβεί για πρώτη φορά την πόρτα του Δημοτικού Σχολείου, ότι θα χρειαστεί να φοράει μάσκα κατά τη διάρκεια του μαθήματος αλλά και των διαλειμμάτων;
Μιλάμε για τα «πρωτάκια» που ξεκινούν το ταξίδι του «Μεγάλου Σχολείου». Που φεύγουν από τα τραγουδάκια και το παιχνίδι και βρίσκονται ξαφνικά με βιβλία, τετράδια και μολύβια στα χέρια.
Το άγχος και τον εκνευρισμό τους για τα νέα σχολικά δεδομένα στα οποία εισέρχονται, έρχεται να πολλαπλασιάσει η χρήση μάσκας.
Φημολογείται ότι η χρήση μάσκας θα είναι υποχρεωτική για τα μεγαλύτερα παιδιά. Ναι, ακούγεται κάπως καλύτερο αυτό αλλά καθόλου βολικό.
Εγώ δεν την αντέχω τη μάσκα. Αν και ενήλικη, δε ντρέπομαι να το πω. Είναι φορές που νιώθω ότι με πνίγει. Φουντώνω, θέλω να την πετάξω. Νιώθω ότι δεν αναπνέω σωστά. Σαφώς δε την επέβαλλαν για να μας «αποτελειώσουν» αλλά για να μας προστατεύσουν, είναι όμως κάτι εντελώς «ξένο» για εμάς.
Ξέρω! Είναι βέβαιο δηλαδή… Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν στην ώρα τους. Δε μας παίρνει για καθυστερήσεις, για εκ περιτροπής ή εξ αποστάσεως μαθήματα.
Τα κενά από την περυσινή «κουτσουρεμένη» χρονιά είναι αρκετά. Καλώς ή κακώς, αυτό πάει, πέρασε! Αδύνατον να «πειραματιστούμε» και φέτος.
Αδύνατον να κληθούμε για ακόμη μια φορά, γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικοί να διαχειριστούμε τις ίδιες δυσκολίες με την προηγούμενη σχολική χρονιά.
Πήγε άραγε κάτι σωστά; Δεν είμαι σίγουρη. Μίλησα με γονείς, με εκπαιδευτικούς, έχω εμπειρία και από τα δικά μου παιδιά.
Οι εκπαιδευτικοί εν μία νυκτί κλήθηκαν να μάθουν «μόνοι» τους, να χειρίζονται μια πλατφόρμα, για να διδάξουν, για να παραδώσουν εργασίες και για να βοηθήσουν τους μαθητές τους να μην αποκοπούν εντελώς από το σχολικό περιβάλλον.
Ξενύχτισαν, έκαναν τηλεδιασκέψεις στις οποίες προσπάθησαν μετά κόπων και βασάνων να συντονίσουν όλα τα παιδιά μαζί, να βάλουν τάξη σε όλη αυτή την αταξία. Πόσο κουραστικό, για υπόθεση μιας ώρας να πονοκεφαλιάζεις δίχως αποτέλεσμα πολλές φορές.
Οι μαθητές; Αχ, εκεί να δεις πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα. Μετά από 1-2 μήνες κλεισούρας, τοποθετήσαμε τα παιδιά μας μπροστά από μια οθόνη και τους ζητήσαμε να μείνουν ακούνητα γιατί έχουν μάθημα.
Αμ δε!!!! Θυμάμαι την πρώτη μας φορά. Ο μικρός μου δυσανασχέτησε. Σχεδόν έκλαιγε. Δε μπόρεσε να το διαχειριστεί. Τη δασκάλα του τη λατρεύει, την είχε δεύτερη μητέρα στο Νηπιαγωγείο. Αγκαλιές, φιλιά, λόγια αγάπης… χάθηκαν σε μια μέρα.. τότε, που ξεκίνησε η καραντίνα. Και ξαφνικά την είδε στην οθόνη. Στην ίδια οθόνη είδε και τους συμμαθητές του. Που καθημερινά έπαιζε μαζί τους και περνούσε χρόνο με χαρά και ξεγνοιασιά. Σα να σοκαρίστηκε το παιδί. Για να τον πείσω να κάτσει λίγο ακόμα και να συμμετέχει κι εκείνος στη κουβεντούλα, έκοψα ένα «γενναίο» κομμάτι τούρτας και τον άφησα να τρώει και να παρακολουθεί.
Λάθος; Σωστό; Δε ξέρω…
Ο μεγάλος μου, μαθητής του Δημοτικού είχε να διαχειριστεί κάτι άλλο… τα κατάφερε καλά, αλλά αυτή η βιασύνη να τελειώσει η ύλη στον ένα μήνα που άνοιξαν τα σχολεία με εκ περιτροπής διδασκαλία, του άφησε κενά για τα οποία δεν ευθύνεται η δική του δασκάλα. Εκείνη προσπάθησε πολύ. Σιγοντάραμε και οι γονείς όπως μπορούσαμε, μα κάποιες απορίες παρέμειναν άλυτες.
Πάμε στο εδώ και το τώρα… Που βρισκόμαστε στην αναμονή για την επαναλειτουργία των σχολείων.
Σα να λέμε «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Θέλουμε και πρέπει να ανοίξουν τα σχολεία κανονικά, αλλά πως μπορούμε να μιλάμε για κανονικότητα, με μαθητές…μασκοφόρους;
Τώρα που το ξανασκέφτομαι.. δεν είναι μόνο οι μαθητές! Είναι και οι εκπαιδευτικοί που θα χρειαστεί να παραδώσουν μάθημα με τη μάσκα στο πρόσωπο. Θα φωνάζουν περισσότερο για να ακουστούν από τους μαθητές και θα παλεύουν να πάρουν σωστές ανάσες όσο μιλούν.
Το πιθανότερο είναι ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Νιώθω ότι οφείλουμε για ακόμη μια φορά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να είμαστε αισιόδοξοι και να στηρίξουμε τα παιδιά μας για να κάνουν το ίδιο.
Θα πετύχει; Θα το ξέρουμε σε λίγο καιρό…
Με την ελπίδα ότι τα κρούσματα θα πάψουν να αυξάνονται και ότι η σωστή διαχείριση από όλους μας, θα μας οδηγήσει σε αποτροπή της εξάπλωσης του κορωνοϊού, εύχομαι να βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό και να εκτιμήσουμε το καθετί δεδομένο στη ζωή μας, περισσότερο!
Αν και νωρίς, εύχομαι καλή και ομαλή σχολική χρονιά!
