Το Πράσινο μήλο

Έπιασε το μήλο, πράσινο ήταν, και κρατώντας το με χέρια που έμοιαζαν σαν μέγγενη το κόψε στα δύο. Με το χέρι. Κόπηκε τόσο συμμετρικά, σαν να του ‘χες βάλει μαχαίρι. Ακόμα και τα σπόρια μοιρασμένα με απόλυτη συμμετρία. Δύο από δω και δύο από κει. 
Άπλωσε το χέρι του, χέρι δυνατό και ταλαιπωρημένο από σκληρή δουλειά και πρόσφερε το μισό αποφασιστικά σε μια γυναίκα που στεκόταν στο πλάι του. Αυτή κοντοστάθηκε για ένα λεπτό σαν να τον ζύγιζε κι ύστερα του χαμογέλασε, το πήρε και το δάγκωσε και γυρνώντας το βλέμμα της σ’ εκείνον, τον κοίταξε κρατώντας το βλέμμα του αιχμάλωτο για δευτερόλεπτα. 

Ύστερα έγειρε λίγο το κεφάλι της προς το μέρος του και κάτι είπε χαμηλόφωνα, δεν το πιάσε τ’ αυτί μου και ύστερα απομακρύνθηκε γυρνώντας μια δύο φορές ακόμα το κεφάλι της να τον κοιτάξει ξανά. 
Θα θελα να σας γράψω πως το δάγκωσε προκλητικά κοιτώντας τον ξελιγωμένα , σαν διαφήμιση στο διάλειμμα ταινίας. Μα θα ‘λεγα ψέμματα. Άλλωστε για μένα αυτές οι υπερβολές των διαφημίσεων, η προκλητικότητα που είναι διάχυτη, είναι ακριβώς και ο λόγος που τις προσπερνώ μ’ ένα αίσθημα ναυτίας. Στην πραγματικότητα η πηγαία και ανεπιτήδευτη έκφραση της έλξης αρσενικού και θηλυκού είναι πολύ πιο όμορφη, χωρίς ίχνος απ’ τη χυδαιότητα που γεννάνε τα μυαλά των διαφημιστών ή δυσφημιστών όπως θα τους έλεγα εγώ προσωπικά. 
Εγώ θεατής στην παραπάνω σκηνή ανατρίχιασα σχεδόν, τόσο ηλεκτρισμένη μου φάνηκε η ατμόσφαιρα.

Και αυτό ήταν η αρχή, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Αργά ή γρήγορα τα σπόρια θα φύτρωναν, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Το προπατορικό αμάρτημα, σκηνή πρώτη, ξανά απ’ την αρχή. Το φίδι έλειπε, αλλά ίσως να ταν πλεονασμός ακόμα και στην πρώτη σκηνή που παίχτηκε ποτέ με φόντο τον παράδεισο. Ποιος άλλωστε είναι βέβαιος πως ένα φίδι έπεισε το θηλυκό να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό; Εγώ για αρχή, δεν το πιστεύω. Τα φίδια δε φημίζονται δα και για την πονηριά τους. Για το δηλητήριο τους φημίζονται και για την αχάριστη φύση τους να σε δαγκώνουν είτε καλό τους κάνεις είτε κακό. Πώς να ξεγελάσει λοιπόν ένα κουτό φίδι άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα;
Παρακολουθώντας την παραπάνω σκηνή να εκτυλίσσεται μπρος τα μάτια μου, μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως δεν είδα κανένα φίδι να ξεγελάει κανέναν. Την Εύα είδα να ακολουθεί απλά το δρόμο που ήταν γεννημένη απ’ τη φύση της ν’ ακολουθήσει: Να ψάχνει το αρσενικό που της γεννά ασφάλεια, τ’ αρσενικό που μπορεί με τα δύο του χέρια να θρέψει ότι σπείρει ο καρπός του μήλου. Και τον Αδάμ, ή όπως κι αν λέγεται το αρσενικό της σκηνής, να διαλέγει ασυνείδητα βέβαια το θηλυκό που θα ‘θελε να σπείρει. 
Ξημέρωσε στον παράδεισο..