10 χρόνια χωρίς τον «καθηγητή» | Νίκος Κακαουνάκης

Η βαριά, στεντόρεια φωνή του ήταν αντίστοιχη της πληθωρικής υπογραφής του στο ρεπορτάζ που υπηρέτησε για σχεδόν μισόν αιώνα.

Κι αν ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, είναι κοινή η παραδοχή, για το ταλέντο, την μαχητικότητα και την επιμονή του. Ο Κακαουνάκης «αναχώρησε» πριν 10 χρόνια, πρόωρα, τέτοιες μέρες γιορτινές του 2009.

Και ήταν τόσο έντονη, πληθωρική και καθηλωτική η φυσιογνωμία του που συχνά επισκίαζε προσωπικότητες με πολύ υψηλότερο, από το δικό του status quo.

Το όνομά του το «φτιάξε» στο συγκρότημα Λαμπράκη, στην περίφημη οδό Χρήστου Λαδά. Ελεύθερο και δικαστικό ρεπορτάζ του δώσαν ώθηση, γνωριμίες, ώρες δημοσιογραφικής πτήσης, δηλαδή κατευθύνσεις προς την καταξίωσή του στο χώρο.

Σκληρός, πολλές φορές άτεγκτος στις συνεργασίες του, σου ‘δινε ξεκάθαρα να καταλάβεις ότι στη δουλειά δε σηκώνει πολλές «διαπραγματεύσεις». Το 1986 στήνει την εφημερίδα «Το Καλάμι». Σατυρικό έντυπο, με ανατρεπτική γραφή για την εποχή, καταγράφει μεγάλη επιτυχία και ουσιαστικά καθιερώνει το ύφος του Κακαουνάκη στην δημοσιογραφική «πιάτσα». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο Κακαουνάκης μιλούσε πάντα απευθυνόμενος στον ενικό, ακόμη κι αν ο συνομιλητής του έφερε το ανώτατο αξίωμα. Και παρά τις μεγάλες επιτυχίες του, τις λαμπερές συνεργασίας του, πάντα προσπαθούσε να βρει λίγες ώρες ή μέρες, για να επιστρέψει στην Κίσαμο.

Η θάλασσα, το κρασί και η κρητική κουζίνα, ήταν η μισή ζωή του και παραπάνω. Και γι αυτά πάντα στο Καστέλι επέστρεφε…

Ένα είναι σίγουρο. Ο Νίκος Κακαουνάκης για εχθρούς και για φίλους παραμένει ακόμα τώρα, 10 χρόνια μετά το θάνατό του μια απολύτως χαρακτηριστική δημοσιογραφική σφραγίδα για την μεταπολιτευτική Ελλάδα.