Η Ενδοχώρα του Μεσαίωνα
Άνοιξαν οι ουρανοί φέτος το χειμώνα και μαζί ανοίξανε κι όλες οι πληγές που κουβαλά αυτή η χώρα απ τα γεννοφάσκια της: οι κακοτεχνίες και η έλλειψη σχεδιασμού. Ή ακόμα πιο σωστά, η παντελής έλλειψη σχεδιασμού. Μήνες τώρα κάνω καθημερινά σχεδόν λόγω υποχρεώσεων μια διαδρομή πανέμορφη: Χανιά- Σούγια.
Και μήνες τώρα έχω να παλέψω εκτός απ τις στροφές που στο κάτω κάτω είναι και λίγο πρόκληση, τις κατολισθήσεις. Καθημερινά. Μικρές και μεγάλες. Σήμερα έκανα πάλι την ίδια διαδρομή μετά από τέσσερις μέρες. Ο δρόμος ήταν κλειστός ως τώρα, λόγω των καταστροφικών βροχοπτώσεων των τελευταίων ημερών.
Δευτέρα πρωί λοιπόν και φτάνοντας στον Αλικιανό όπου συνήθως περνούσα πάνω απ τη γέφυρα, προσπέρασα προς Φουρνέ ενώ γνώριζα πως υπάρχει παράκαμψη αφού η γέφυρα είναι κλειστή για εκτεταμένες επισκευές.
Τι συνάντησα ως το Ροδοβάνι, δέκα χιλιόμετρα πριν τη Σούγια; Τίποτα. Χάος και τίποτα. Ούτε έναν κώνο, έτσι για τα μάτια του κόσμου.
Όχι, ψέμματα λέω: συνάντησα την αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Τη διαδρομή δεν μπορώ να σας την περιγράψω γιατί θα γεμίσω σελίδες. Αρκεί μόνο να πω ότι η φύση εκδικήθηκε για τις πληγές που άνοιξαν στα σωθικά της χρόνια πριν χωρίς να τηρούν βασικούς κανόνες της φυσικής. Παντού τεράστιοι όγκοι από χώματα, πέτρες, δέντρα, βράχια.
Τα πρώτα, μόλις περάσεις τη διασταύρωση που πάει προς Φουρνέ. Δύο μεγάλες κατολισθήσεις, το ένα ρεύμα κλειστό, καμία σήμανση, καμία δραστηριότητα. Θα περίμενε κανένας πως αφού όλη η κυκλοφορία προς το νότο περνάει πλέον από κει, ότι θα είχαν προνοήσει να καθαρίσουν αυτό το κομμάτι. ΤΙΠΟΤΑ.
Για το δρόμο μόλις βγαίνεις από το χωριό και πας για Σκινέ, ούτε λόγος. Τεράστιες τρύπες, καλά κρυμμένες κάτω απ το νερό, ένα πρόχειρα ριγμένο φορτηγό χαλίκι που δεν κάλυπτε τίποτα, ο δρόμος αριστερά και δεξιά χαράδρες σκαμμένες απ τα νερά.
Πέρασα με 4×4 και τα είδα σκούρα. Οι υπόλοιποι δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν. Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή, τίποτα. Όχι μόνο κανένα μηχάνημα αλλά ούτε καμία σήμανση, ούτε τροχαία, ούτε αστυνομία, ούτε ένας εργάτης. Εγκατάλειψη. Τι περίμενα να δω; Αυτό που περιμένει να δει ο κάθε Ευρωπαίος πολίτης:
Την επόμενη μέρα τον κρατικό μηχανισμό, την περιφέρεια, το Δήμο, όλους τους φορείς τέλος πάντων να κινητοποιούνται και να αναλαμβάνουν δράση. Να δω ότι υπάρχει κράτος.
Δε λέω πως θα μπορούσαν να σταματήσουν τη βροχή να πέσει. Κάτι τέτοιες εξυπνάδες λέει ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος όταν τον ρωτήσεις γιατί δεν κάνει κανένας τίποτα, που το μόνο σίγουρο είναι πως θα σου απαντήσει με μια απ τις δύο φράσεις: ή πως δεν φταίνε αυτοί, φταίνε οι προηγούμενοι ή μήπως θα ήθελα να σταματήσουν τη βροχή, φωτιά, αέρα κτλ . Η απάντηση σου μου σ όλους λοιπόν; Όχι. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Περίμενα όμως να δω συντονισμό, να δω ακόμα και τα μηχανήματα του στρατού να καθαρίζουν δρόμους, να δω δημάρχους και παρατρεχάμενους στους δρόμους, να δω κάτι τέλος πάντων! Σταμάτησα στον Πρινέ, όταν είδα επιτέλους έναν να έχει αναλάβει δράση. Έναν ντόπιο να φτυαρίζει σωρούς λάσπη και χώματα σε μια στροφή. Του είπα καλό κουράγιο και ρώτησα πότε θα βγούνε τα μηχανήματα και οι υπεύθυνοι να καθαρίζουν Γέλασε. Δεν είσαι από δω μου λέει, μισή ερώτηση, μισή διαπίστωση. Γέλασα και εγώ.
