Αρθρογραφία | Τα παιδιά ξέρουν και τιμωρούν με δυο λέξεις…

Δεν ξέρω αν πραγματικά ισχύει αυτό που λένε ότι τα παιδιά έχουν αλάνθαστο κριτήριο. Σίγουρα η κρίση τους είναι ιδιαίτερη, τα κριτήρια τους διακρίνονται – σταθερά και πάντα – από αγνότητα, φιλοδοξία και όνειρο.
Αυτό από μόνο του θα πρέπει να γίνεται σεβαστό και να γοητεύει.
Να προειδοποιεί, να ενεργοποιεί και να αφυπνίζει.
Έχω γράψει ξανά, ότι τα παιδιά είναι ο μοναδικός θησαυρός σε κάθε κοινωνία, μικρή, μεγάλη, κλειστή, απρόσωπη ή πληγωμένη.
Τα παιδιά και η φωνή τους αν αυτή αγνοείται, συμπαρασύρουν και βυθίζουν μαζί με τη δίκη τους φιλοδοξία, τη ματαιόδοξη λύσσα των τακτοποιημένων μεγάλων οδηγών τους στο μέλλον.
Σίγουρα τα παιδιά έχουν κριτήριο, σταθερό και τις περισσότερες φορές καίριο, εύστοχο και αληθινά δυνατό.
Όταν τα αγνοείς, θα σε τιμωρήσει η ιστορία, όταν πάλι δε μπορείς, οφείλεις να τους το εξηγείς…

Διαφορετικά θα σε ειρωνεύονται με σαρκασμό, παρατηρώντας σε σκωπτικά να πορεύεσαι διαρκώς σε οπισθοδρομική «εξέλιξη»…