Αυτό το ένα, το μέγα, το κλικ…
Ο “σούπερμαν” του Γιαννη Μπεχράκη, ο Σύρος μετανάστης, ο πρόσφυγας που “σκέπαζε” με τα μουσκεμένα χεριά του την κόρη του, στην φλεγόμενη Ειδομένη το 2015, είναι αυτό το δυνατό στιγμιότυπο, που του επικυρώνει το εισιτήριο για το “πάνθεον” των σπουδαίων.
Του το επικυρώνει απλά, διοτι ο Μπεχράκης ήταν για 30 χρόνια φωτορεπόρτερ στο REUTERS, πολυβραβευμένος και χαρισματικός, αγωνιστής, μαχητικός, ταλαντούχος και εν τέλει σπουδαίος.
Το εκδοτήριο, ήταν η ζωή και η διαδρομή του, εννοώ.
Κι επειδή δε χρειάζεται συστάσεις, ούτε και ύμνους το φευγιό του, εγώ απλά παραθέτω, ταπεινά και με δέος, τη δική του αφήγηση σε δύο διαφορετικές συνεντεύξεις. Στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” και στο CNNi.
«Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι του όλου πράγματος. Διότι υπάρχει επίσης κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ποτέ. Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου αίμα προσφυγικό. Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου διηγούνταν τι είχε ζήσει η οικογένειά της. Οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι περνούν σήμερα οι πρόσφυγες. Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της»
Για την ίδια φωτογραφία, αυτήν που σου τεντώνει την τρίχα στο δέρμα, ο Γιάννης Μπεχράκης, μίλησε και στο CNNi, γλαφυρά, ξανά:
«Όταν είδα αυτή την εικόνα πέρυσι, στις 10 του Σεπτέμβρη, αυτό τον άντρα να κρατά την κόρη του, μου φάνηκε σαν τον Σούπερμαν. Έχει σκεπαστεί με αυτή τη σακούλα σκουπιδιών που μοιάζει με μπέρτα του Σούπερμαν. Είναι Σύρος. Φιλάει την κόρη του και μου δημιούργησε την αίσθηση του οποιουδήποτε πατέρα που προστατεύει το παιδί του. Περπατώντας στη θύελλα για να φτάσει στο όνειρο. Ήταν μια εκπληκτική μέρα».
Τον Γιάννη Μπεχράκη τον συνάντησα μόνο μια φορα στη Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα.
Δε θυμάμαι τίποτα απ’ αυτά που μου ‘λεγε για τα επιτεύγματα του στις παγκόσμιες κρίσεις. Και δε θυμάμαι τίποτα γιατί, καλά θυμάμαι, πως χάζευα τις αφηγηματικές του εξάρσεις και το τρέμουλο που είχε στη φωνή, από το πάθος για τη δουλειά, που τον έκανε τόσο σπουδαίο και εμβληματικό, στη μεγάλη διεθνή σκηνή του φωτορεπορτάζ.
