Η μάσκα – σκουλαρίκι και η ψυχολογική της «ασφυξία»…

Κατανοώ ειλικρινά την ψυχολογική «ασφυξία» που μπορεί να σου προκαλέσει ένα ξένο σώμα στο πρόσωπο. Τη μάσκα τελοσπάντων εννοώ μη σας τα μασάω με γρίφους.

Βρέθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι με αυτή την άχαρη και περιοριστική «προσθήκη» να τελούν υπό καθεστώς «αναπηρίας» στην αναπνοή. Κατανοώ αντίστοιχα και τη στρατηγική σημασία των υγειονομικών πρωτοκόλλων για τη διαφύλαξη της υγείας στη δημόσια σφαίρα.

Αλλά αυτά τα δυο λιγάκι σε μάχη ανελέητη μοιάζει να βρίσκονται κάτι βδομάδες τώρα. Βάλε και τις ανεβασμένες θερμοκρασίες του θέρους, πόσο να αντέξεις με το πλαστικό στη «μουσούδα»;

Ωστόσο χρειάζεται πειθαρχία και υπομονή καθότι, σαν εκφραστής φιλοξενίας ο σερβιτόρος/ρα ή ο εκάστοτε υποδοχέας πρέπει να σκέφτεται και τις φοβίες του επισκέπτη. Οι πελάτες δεν είναι όμοιοι, τουναντίον αρκετοί τρέμουν στην ιδέα της μολυσμένης ανάσας ή των «δολοφονικών» σταγονιδίων του απέναντι.

Όποτε…

Βάλτε κανονικά τη μάσκα τουλάχιστον κατά την υποδοχή, πάρτε ανάσες στα κλεφτά και μακριά από πελάτες, δείξτε επαγγελματισμό και σεβαστείτε τους κανόνες. Αυτοί είναι τώρα και δυστυχώς είναι περιοριστικοί για το σύνολο του πληθυσμού.

Η μάσκα – σκουλαρίκι, μπορεί να αφήνει σε ελεύθερη θέα ένα γλυκό πρόσωπο, θυμίζει όμως το κράνος της μοτοσυκλέτας στον αγκώνα αντί στην κεφαλή ως μέσον προστασίας. Και τα δυο, είναι τζόγος με αυξημένη την αρνητική πιθανότητα για το «μοιραίο».