Με λίγα λόγια: Αποχαιρετώντας έναν δάσκαλο…
Γράφει η Φωτεινή Σεγρεδάκη:
«Τον Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Αγαπημένο μου δάσκαλο, και σε ‘μένα, βέβαια.
Που έκανα moto τα αποφθέγματά του, που παρακολουθούσα (και θα παρακολουθώ πάντα), το μοναδικό πνεύμα του, την έμπνευση, την Ελληνική συνέπεια!
Αφού λάτρεψε την Ελληνικότητα, όλες τις σημαντικές υποστάσεις της, και όλη την διαχρονική της αξία!
Την Ιστορία, το Θέατρο, την Μυθολογία της, τα γεωλογικά της ιδιώματα, το Έθος του λαϊκού ανθρώπου, τον Πολιτισμό του αυτοδίδακτου καθώς και τις λόγιες εκδοχές δημιουργίας.
Πολυβραβευμένος, χειροκροτημένος, αγαπημένος δάσκαλος σε Γυμνάσια,. Λύκεια και Ανώτερα, Ανώτατα Σχολεία!
Μια αγαπημένη του φράση που αφορά την σιγουριά του ότι «ανυψώνοντας το καθημερινό, σημαίνει ταλέντο», ανέφερα κι εγώ στον «Οινοχόο» μου, προσπαθώντας να τηρώ τα σοφά του λόγια.
Ν’ απογειώνω δηλαδή, το καθημερινό και ασήμαντο.
Με το «Χρονικό» και την «Ιθαγένεια», ακούμπησε στις καρδιές του κόσμου, και αξίζει ένας στίχος που «μυρίζει» την απλή ζωή των ανθρώπων του μόχθου με τα λαϊκά πλουραλιστικά ήθη.
Όλα τα σεβόταν, όλα τ’ αγαπούσε, τα τιμούσε και τα.. τραγουδούσε!
Όπως ακριβώς «ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής, που, μασώντας τη μαστίχα του, παινεύει την Ελένη», τόνισε βεβαίως για τον Όμηρο.
Εκείνο, τον «βραχνό προφήτη», όπως τον αναφέρει…
Αυτά τα ελάχιστα, τα λίγα, τα μικρά, για ένα μέγιστο των Ελληνικών γραμμάτων, που φώτισε κάθε νου, και ζέστανε κάθε ψυχή.
Ας μείνει αξέχαστος!»
