Με λίγα λόγια: Μάνος Λοΐζος – 42 χρόνια μακριά μας
Γράφει η Φωτεινή Σεγρεδάκη:
«Τόσο λείπει, και τόσο πολύ μας λείπει…
Ο δημιουργός, ο αγωνιστής, ο συνδικαλιστής ο ανθρώπινος και ο Άνθρωπος!
Είναι γνωστό το πόσο τον αγάπησε ο κόσμος, οι συνάδελφοι μουσικοί, οι στιχουργοί, οι τραγουδιστές, όλοι, μα όλοι…
Τον νεαρό Αλεξανδρινό, που ήρθε να σπουδάσει, όμως τον κέρδισε το τραγούδι, ο μελωδικός ήχος, ο λόγος ο αγωνιστικός που μιλούσε για τον αδικημένο, τον φτωχό…
Από μικρός είχε μέσα του τους ευγενικούς ήχους, τη δίψα, το ταλέντο…
Γύρευε να του αγοράσουν ένα βιολί, που πουλούσε ο γέρο βιολιτζής, κι όταν περνούσε από τη γειτονιά του, έτρεχε να τον ακούσει, μέχρι που του αγόρασαν το βιολί, κι ήταν ευτυχισμένος…
Στην Ελλάδα, με τ’ ακούσματα του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη, στο ραδιόφωνο, μυήθηκε στην Μουσική του Λαϊκού και του Έντεχνου, κι έμελλε να διαπρέψει και να χειροκροτηθεί όσο λίγοι…
Συνεργασίες θρυλικές με Λευτέρη Παπαδόπουλο, Φώντα Λάδη, Νεγρεπόντη Δαμιανό, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλατζή, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους, που όλοι είχαν και έχουν πει τα καλύτερα για τον σπουδαίο καλλιτέχνη και αλτρουιστή.
«Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις σ’ αυτό το μαύρο ουρανό»
Κι όμως το πουλί πέταξε για πάντα και ταλαιπωρημένος…
Αλλά δε θα ξεχαστεί ποτέ!»
