Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις…

Πρόκειται για ξενόφερτη «μόδα» που έχει ρίζες πιθανότητα στη Γαλλία του 16ου αιώνα, όπου τότε γιόρταζαν την 1η Απριλίου την αλλαγή του έτους. Αυτό άλλαξε επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, όποτε και τοποθετήθηκε ως ημερομηνία αλλαγής του έτους η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Σε μια άλλη εκδοχή το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες στη βορειοδυτική Ευρώπη που ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο “κώδικας δεοντολογίας” των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Το έθιμο αυτό ήρθε και στη χώρα μας και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

Το σίγουρο είναι ότι τα κακόγουστα αστεία θα πρέπει να αποφεύγονται όπως επίσης θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και στο ποιους ανθρώπους επιλέγουμε για τέτοιου είδους φάρσες.

Κατά το παρελθόν τέτοια πρωταπριλιάτικα σενάρια της φαντασίας οδήγησαν σε τραγωδίες ή πολλές φορές σε σοβαρά ατυχήματα.