Οι ανόητοι που χλευάζουν το δάκρυ…

Πόση απογοήτευση να νιώσει κανείς όταν βρίθει το ηλεκτρονικό «σύμπαν» με αφορισμούς και κοντόφθαλμες λογικές για την παγκόσμια ισορροπία στην οδύνη.

Συγκρίνουν οι ανόητοι ανόμοιες απώλειες, με στόχο να ακυρώσουν αυτό το ιερό δικαίωμα στο δάκρυ.

Και τοποθετούν ξαφνικά, άστοχα και οπισθοδρομικά, τις απανταχού αδόκητες απώλειες ανθρώπινης ζωής ανα τον πλανήτη, δίπλα στον εξίσου οδυνηρό αφανισμό από την ιστορία, μνημείων Παγκόσμιας εμβέλειας όπως εκείνο το επιβλητικό γοτθικό κτίσμα στην καρδιά της Παριζιάνικης ιστορικής αναπνοής.

Βάζουν δηλαδή στο ζύγι, τον πόνο για τις βαρύτατες απώλειες στις ανά τον κόσμο εμπόλεμες ζώνες, με τη χτεσινή ολέθρια τηρουμένων των αναλογιών πολιτισμική καταστροφή.

Τι σχέση έχει το ένα γεγονός με το άλλο;

Γιατί πρέπει να ορίζεις εσύ το δικό μου συναίσθημα;

Πως μετράται για σένα το δάκρυ φίλε;

«Έλα μωρέ σιγά την Παναγία των Παρισίων που κάηκε, εδώ χάνονται ζωές και δε μιλάει κανείς», σου λέει. Για ενάμιση δευτερόλεπτο σε αιφνιδιάζει και νιώθεις ένοχος. Μετά καταλαβαίνεις γρήγορα ότι εκείνος είναι μέσα του κενός.

Είπε κανείς ότι καλώς σφαγιάζεται κόσμος αθώος και παιδάκια στις γωνιές του παλιόκοσμου;

Όχι. Λέμε απλά φιλαράκο, πως όταν πεθαίνει μέρος της παγκόσμιας Ιστορίας, της Τέχνης, της κουλτούρας των λαών, δε γίνεται να το ζυγίζεις το δάκρυ…