Παιδική εργασία: Η μάστιγα που «σκότωσε» το όνειρο

Κάποια συγκλονιστική φωτό θα έχετε δει δεν μπορεί….
Ένα παιδί στην πρώτη πεντάδα τρυφερή πεντάδα – ναι της ζωής του –
αμίλητο αγέλαστο κάθιδρο και βουρκωμένο να δουλεύει…
Να σηκώνει βάρη να σκύβει κάτω από τον ήλιο τον καυτό
ή τη βροχή, να υβρίζεται να προπηλακίζεται να πιέζεται στην
καλύτερη περίπτωση από την ”εκπροσωπημένη εργοδοσία”…
Μα πως το ‘πε εκείνη η αείμνηστη του κοινωνικού στίχου
Σώτια Τσώτου για τον αφέντη ”που βλάστημα τον παραγιό τον
ορφανό”…στα καθ ημάς…

Είτε ορφανό είτε Ρομά, είτε εγκαταλελημένο, είτε προσφυγόπουλο
δίχως πάσο το ίδιο είναι…
Όχι σχολειό όχι παγνίδι, δουλειά, δουλειά, δουλειά, για ένα κομμάτι
ψωμί πικρό…
Η διαβάθμιση επίμονη…
Παιδί του πολέμου να δουλεύει εκεί στην κατασκευή όπλων
που το πονεμένο και πενόμενο ακουμπά την ιερή και υδαρή
”μελαμψή θλίψη” του στα ”φονικά σίδερα” που άγνωμα”
τ’ απορφάνεψαν …
Η στον ίδιο τον πόλεμο κυνικά στρατολογημένο φοβισμένο ,
κι ένοπλο από τα δεκατρία της αθωότητας….
Να πάμε πιο πίσω κάτι αιώνες με μια μόνο αναφορά για τα
έρημα της ”παρίας ζωής”που καθάριζαν τις καπνοδόχους
των ηγεμόνων γαντζωμένα στην ”πετρωμένη αιθάλη” του
κινδύνου και της ”νοσηρής εισπνοής”με την συχνή πτώση
θανάτου η βαρύτατων εγκεφαλικών κακώσεων …”προίκα”
ζωής για πάντα πλέον σε μια πολυτραυματία ζωή ούτως
η άλλως…

Ναι…Θεσπίστηκαν έκτοτε πολλά και διάφορα, Νόμοι
και Δικαιώματα και άλλα, κανόνες, προϋποθέσεις και τούτο
και τ άλλο για ν αμβλυνθεί το ΖΗΤΗΜΑ….
Ακόμη όμως είναι ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ το ΔΙΚΙΟ που θα απαλείψει
πλήρως αυτή την Αδικιά…
Να ΜΗΝ εκτίθεται στον κόπο, τον κίνδυνο και την κακουχία
το Μικρό Παιδί τα χρόνια που θα έπρεπε να μαθαίνει
Γράμματα και παιχνίδια προστατευμένο απερίσπαστο
και γαλήνιο…Ευτυχισμένο δεν το συζητούμε….
Αν ποτές…