Το αβγό του κόκορα
Γεμίσαμε κότες, λέγαμε παλιά. Η κότα όμως είναι τίμια και ειλικρινής. Δεν προσπαθεί να κρυφτεί. Δεν προσπαθεί να το παίξει θαρραλέα. Δείχνει εξ’ αρχής ότι δεν το έχει με τον καυγά.
Κάνει πίσω και ομολογεί την υποχώρηση της.
Το πρόβλημα δεν είναι οι κότες. Οι κόκορες είναι. Που ενώ δείχνουν τα νύχια τους και σηκώνουν τα φτερά τους για να το παίξουν καμπόσοι, βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι δεν το έχουν. Και ότι απλά κράζουν, φωνασκούν. Απλά αυτοί οι κόκορες γεννήθηκαν και ευδοκιμούν σε περιβάλλον νομιμοποίησης της πολιτικής βίας. Σε όλες της τις μορφές. Λεκτικής, ψυχολογικής, συναισθηματικής, ενίοτε – σε ακραίες περιπτώσεις–και σωματικής.
Ο έμμεσος εκβιασμός, η απαξίωση εν συνόλω, ο μηδενισμός είναι το δείγμα και το λίπασμα του φαινομένου της πολιτικής βίας. Ένθεν κακείθεν.
Από πολιτικούς και πολίτες. Έχουμε ξεχάσει τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη και εθιστήκαμε στον τσαμπουκά και την επιβολή. Η δύναμη των επιχειρημάτων αντικαταστάθηκε από ντεσιμπέλ ύβρεων και απειλών. Μάθαμε να φωνάζουμε για να ακουστούμε και ξεχάσαμε να ακούμε. Δεν πάει έτσι όμως. Γιατί δεν είμαστε στο Κολοσσαίο και δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα μας υποδυθεί ο Ράσελ Κρόου μπας και πάρουμε κάνα Όσκαρ. Ας αρκεστούμε στα απλά. Στο βραβείο της ανοχής και της ανεκτικότητας.
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από το αβγό του φιδιού. Από το αβγό του κόκορα έχει να φοβάται. Επωάζεται υπογείως και εκφράζεται ανωγείως. Φοβού τους (τσαλα)πετεινούς της πολιτικής βίας. Η Δημοκρατία ξέρει να προστατεύεται και να προστατεύει την αντίθετη άποψη. Εκτός αν λειτουργεί όχι σε συνθήκες ομαλότητας, αλλά σε… κοτέτσι!
