Το εγώ, του εγώ μου…
Εγώ… το εγώ το δικό σου, το εγώ το δικό του, το εγώ το δικό της και πάει λέγοντας. Και τι συμβαίνει όταν μαζευτούν περισςότερα από ένα ΕΓΩ;
Όταν όλα τα ΕΓΩ θέλουν να φαίνονται κεφαλαία και σημαντικά και σπουδαία, τα σπουδαιότερα; Κάνουν πολύ φασαρία!
Όμως τα Εγώ έχουν ένα πρόβλημα.. δεν έχουν αυτιά, όχι επειδή υστερούν ανατομικά, αλλά επειδή ξέχασαν να ακούνε, ατρόφησαν και μπήκαν σε αχρηστία. Και πώς έγινε αυτό;
Ήταν κάποτε παλιά, αρκετά παλιά αν και η ηχώ ακούγεται ακόμα, που από τα τόσα που άκουσαν πληγώθηκαν, γέμισαν με πύον και αποφάσισαν πώς ένας είναι ο τρόπος να επιβιώσουν και αυτός ήταν να μην ακούνε πια.
Και άλλο ένα πρόβλημα όμως έχουν τα Εγώ… δεν έχουν πολλά λόγια στο ρεπερτόριό τους. Ξεκινούν να μιλούν όμως πολύ σύντομα οι λέξεις στερεύουν και καταλήγουν να λένε και πάλι μόνο αυτό που ξέρουν πολύ καλά να λένε… δηλαδή τη λέξη Εγώ.
Η φασαρία των Εγώ δεν ενοχλεί πολύ τα ίδια μιας και δεν ακούνε, αλλά ενοχλεί και ζαλίζει η επανάληψή του αυτούς που ακούνε πέρα από το Εγώ και άλλες όμορφες λέξεις για να εκφράσουν με ηρεμία τα συναισθήματά τους. Κουράζει πολύ αυτούς που είναι πρόθυμοι να ακούσουν τα αληθινά συναισθήματα των άλλων.
Ποια είναι η αλήθεια μας τελικά; Αν δεν αναγνωρίσουμε το πώς καθρεφτίζουμε το Εγώ μας μέσα από τη συνύπαρξή μας με τους άλλους, κάθε μοναχικό Εγώ θα ασθμαίνει προσπαθώντας να ανέβει πιο ψηλά για να ξεκλέψει λίγο οξυγόνο. Το οξυγόνο που χάνει επειδή τα ασφυκτικά πιστεύω του το καταναλώνουν αδυσώπητα και γρήγορα.
