Το «ήσυχο» βλέμμα της σεμνότητας του γείτονα | σκέψεις

Οι ώρες που απλώνω τα πλυμένα ρούχα,είναι σχεδόν πάντα μεταμεσονύχτιες.Χρόνια τώρα…Εβγαινα στην πίσω αυλή του σπιτιού μου και κοίταζα με απόγνωση το βουνό που μύριζε όμορφα! Μη λέω ψέμματα,λίγο η κούραση,λίγο η βαρεμάρα,πολλές ήταν οι φορές ,που ήθελα να πετάζω τα βρεγμένα ρούχα πάνω στα σχοινιά τσάτρα πάτρα και να τελειώνω,με αυτή την άχαρη δουλειά..Κάθε φορά όμως,σκεφτόμουν οτι αν κοίταγε ο κύριος Δημήτρης απο το παράθυρο του στο δεύτερο όροφο,που είχε φάτσα κάρτα την αυλή μου,θα σκεφτόταν…”Πω πω…Τι άπλωμα τσαπατσούλικο είναι αυτό!” Ετσι,άλλαζα γνώμη και ταχτοποιούσα όμορφα,βάση χρώματος,είδους και μεγέθους.Ο κυριος Δημήτρης έφυγε τη Δευτέρα…Τόσο αθόρυβα,τόσο διακριτικά,τόσο..ευγενικά,όσο και ο τρόπος με τον οποίο καλημέριζε και καλησπέριζε τους γείτονές του.Κι ήταν τέτοιο το χαμόγελό του και τόσο ευθυτενές το παρουσιαστικό του,που ελάχιστοι είχαν προσέξει τα πολύ αραιωμένα μαλλιά του..Μόλις χθες το έμαθα όπως και οι περισσότεροι.Δεν είδαμε φέρετρα,δεν ακούσαμε κλάματα,δεν πέρασε κόσμος απο το σπίτι..Η σορός του θα αποτεφρωθεί όπως ο ίδιος είχε ζητήσει..Μια απώλεια που μας πόνεσε,αλλά δεν τάραξε στο παραμικρό την καθημερινότητά μας, έστω με το ελάχιστο του δράματος που σχεδόν πάντα συνοδεύει το θάνατο.Σήμερα,άπλωσα νωρίς…Σήμερα ,θα μπορούσα να τα κρεμάσω όπως όπως πανω στα σχοινιά..Κανείς δεν θα τα έβλεπε…Κλειστό το παράθυρο του.Σήμερα κατάλαβα,οτι αυτός ο άνθρωπος,ποτέ δεν θα σχολίαζε το άπλωμα μιας μπουγάδας,είτε ήταν νοικοκυρεμένο,είτε ήταν άσχημο.Τα έφτιαξα όμορφα ξανά…Ετσι…Για το κεράκι που δεν του άναψα..Για τη ζωή μας που καθορίζεται,απο τα βλέμματα των ανθρώπων..Αυτά τα βλέμματα που αγαπαμε,αυτά που φοβόμαστε,αυτά που θαυμάζουμε,αυτά που ζηλεύουμε,αυτά που μισούμε..