Το μεγάλο ψάρι – πάντα – τρώει το μικρό (απόψεις)

– γράφει ο Νικόλας Σεγρεδάκης –

Η επιφανειακή ανάγνωση των γεγονότων από τον «πολιτικό σεισμό» της περασμένης Κυριακής προφανώς και δεν απηχεί της πραγματικότητας. Όσοι δηλαδή νομίζουν ότι έκανε μεγάλη «πατάτα» και θα σπάσει τα μούτρα του Σφακιανός με τα του δημοσίου «εκβιασμού» στον Τσίπρα και την παράταξη, θέλουν αλλαγή φακών οράσεως του δάσους, γιατί το δέντρο είναι ορατό μα είναι και κοντά.

Ο Παυλής των φίλων του, ο «γιδοβοσκός» των εχθρών του, είναι αψύς και αράθυμος, μα σίγουρα όχι ανόητος και πολιτικά ανάπηρος. Είναι διαχρονική – και όχι τυχαία – η επιλογή του Πολάκη για συγκρούσεις και κοινώς ολοφάνερο πως ο ίδιος δεσπόζει ως το κοφτερό επιθετικό δόρυ του ΣΥΡΙΖΑ εντός κι εκτός της Βουλής, πριν και μετά τις εκλογές. Γιατί μπορεί.

Ο Τσίπρας που επίσης ξέρει καλά από τί υλικό είναι φτιαγμένος ο «προφυλακτήρας» του οχήματός του, προφανώς συναινεί, σαφώς συμφωνεί και βεβαίως «βολεύεται» με αυτόν τον σέντερ φορ.

ο Τσίπρας ξέρει…

Στο ερώτημα τώρα, αν αυτή η τελευταία μετωπική σύγκρουση του Χανιώτη βουλευτή με αυτό που στον ΣΥΡΙΖΑ ονομάζουν «επιτελικό κράτος» θα τον βγάλει κερδισμένο, οι απόψεις διίστανται αμφιταλαντευόμενες.

Το σίγουρο είναι, ότι όπως σε κάθε πολιτική κρίση έτσι και τώρα, οι πολωτικοί μηχανισμοί συρρικνώνουν κι ενίοτε συνθλίβουν τις αμελητέες ποσότητες.

Ο Γιώργος Σταθάκης που επίσης δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα, μάλλον κατάλαβε γρήγορα, πως αυτή η εσωτερική συσπείρωση από τις αναταράξεις της περασμένης Κυριακής, τον ισχυροποίησε ίσως εντός της Κουμουνδούρου, όχι όμως και στη συνείδηση του Συριζαϊικου σώματος δυτικά της Χανιώτικης πολιτείας. Γι αυτό κι όταν ρωτήθηκε απάντησε σχεδόν αμήχανα: «αφήστε τα τώρα αυτά…»

Ο δε Μιχάλης Χαιρετάκης ναι, απήλαυσε στιγμές στήριξης, πρωτοσέλιδης αναγνωρισιμότητας και «συντροφικής αλληλεγγύης» σε κορυφαίο επίπεδο, όμως σίγουρα έχασε στο ισοζύγιο της πολιτικής του ανεξαρτησίας, ως συνοδηγός δίχως κράνος στην BMW του αμετανόητου κι «αφρενάριστου» μέντορά του…