Το «στίγμα» το νικάς μόνο αν το θες… | απόψεις

Το σοκ που έπεται μιας απώλειας, αν μάλιστα πρόκειται για άνθρωπο στην νεότητα του, είναι πάντα μεγάλο. Και αυτό το ίδιο το σοκ, πολλαπλασιάζεται ακαθόριστα στις μικρές κοινωνίες και ανάλογα με την δημοφιλία του ατόμου. Ακόμη περισσότερο αν ο ίδιος αποφασίζει να βάλει το τέλος…

Και τι είναι τελικά η αυτοχειρία; Είναι πράξη θάρρους ή απλά το ανόητο διάβημα στο θάνατο. Είναι προϊόν ψυχοπαθητικής διαταραχής ή κάτι περισσότερο;

Κατά περίπτωση και με επιστημονικά δεδομένα είναι η τραγική κατάληξη της δυσθυμίας που εν τέλει κάποιος αδυνατεί να χαληναγωγήσει.

Στις μικρές κοινωνίες περισσότερο, η «διαχείριση» αυτή γίνεται δυσκολότερη όταν ανακαλείς στη μνήμη σου στιγμές που θα μπορούσες να είσαι πιο γενναιόδωρος συναισθηματικά. Δυστυχώς όμως, στις μικρές – κλειστές κοινωνίες αυτός ο δείκτης αποδοχής και δοτικής συμπεριφοράς είναι μικρός. Κι αυτό διότι, στερεοτυπικά οι όποιες διαταραχές, μικρές ή μεγάλες, στις κλειστές κοινωνίες είναι «στίγμα».

Εξηγούμαι αμέσως.

Οι «ευάλωτοι» άνθρωποι έχουν ανάγκη για «ενσωμάτωση» στην ζωή και την καθημερινότητα. Και αυτό το προνόμιο τους το δίνει το περιβάλλον, εάν το δίνει. Και εκείνοι νιώθουν και την απόρριψη και την απαξίωση. Τους επιβαρύνει, τους νικά.

Εύκολα λοιπόν, επαναφέρεις στο μυαλό σου δευτερόλεπτα αδράνειας και μη αποδοχής, αλλά δύσκολα ενεργείς με γενναιοδωρία πριν το μοιραίο.

Και ετεροχρονισμένα πια, εύκολα αποδίδεις σεβασμό και τιμές, αλλά δύσκολα παραδέχεσαι πως δεν έκανες κάτι για να το αποτρέψεις…

Χάνουμε – δηλαδή – όλοι μας, ευκαιρίες να δώσουμε λίγο χρόνο ή μια σταλιά συναίσθημα, ακριβώς επειδή μας τρομάζει το «στίγμα».

Και αυτό θα είναι, μια θλιβερή αλλά διαχρονική διαπίστωση…