H Μάνα εν κρύον νερόν….

Έτσι λεν’ στον Πόντο…κι όχι μόνο την δεύτερη Κυριακή του Μάη. Κάθε μέρα ο ύμνος, η αγάπη, ο σεβασμός κι η αναγνώριση στην προσφορά της μάνας….

Είναι οφειλόμενα ,για τις θυσίες,την ανιδιοτέλεια, και την συνεχή, άγρυπνη παρουσία της….ν’ αναλώνει την ζωή και την καρδιά της, στην συνέχεια της,…τα ακριβά της γεννήματα….

Η μάνα του πολέμου, η μάνα του άρρωστου παιδιού, η μάνα του ανάπηρου παιδιού, η μάνα του παραβατικού παιδιού, δεν θα πάψει ποτέ, να κόβει το αντίδωρο του βίου της, μικρά καθημερινά κομμάτια, για να τραφεί η ζωή που φιλοξένησε στα σπλάχνα της…μέχρι να περάσει στη θύμηση…

Σήμερα, επιλέγω πόντιο στίχο για τίτλο τιμητικά…

όπου να ναι, έχουμε την πικρή επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων…18 Μαΐου….σ’ αυτή τη μάνα της αγωνίας και της φωτιάς, του Πόντου του ελληνικού, η αναφορά…

το «κρύον νερόν»….που ποτίζει ζωογόνο την μητρότητα, που αξιώνεται κάθε γυναίκα….χρόνια πολλά…υγεία, αγάπη, εγκαρτέρηση…