Ο «καρδούλας», η «Καλομοίρα» και το δεκανίκι της «καρπούζας»

Ο πιο τσιγκούνης απ’ το μυρωδάτο παρεάκι στο Γαλατικό χωριό είναι ο «ανεμοβλογιάς». Ούτε νερό σε κιούπι από το φράγμα Αποσελέμη δε σε κερνά. Η «αγκινάρα» όμως «γλύκανε». Τη βάλανε 2-3 μέρες στο αλατόνερο και μαλάκωσε. Κι ο «καρδούλας» μπήκε γερά στη μάχη και δηλώνει σίγουρος.

«Είτε πάρουμε, είτε δεν πάρουμε εκλογές, εγώ θα βγω», διατείνεται και πιο πολύ τόνε πιστεύουν οι άλλοι, παρά ο ίδιος τη μπάντα του. Τον «καρδούλα» τον προωθεί ο «πρέσβης» γιατί του χει να του ξεπλερώσει μια παλιά υποχρέωση, μα δε σκοτώνεται κιόλας, έχει το ζόρε το δικό του.

Ο «αμυγδαλιάς» μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, άρχισε να πνίγεται με μεγάλο υψόμετρο και μιλάει λιγότερο. Το χει ρίξει στις οικογενειακές συμμαχίες.

Ρόλο – αν και δε συμμετέχει ενεργά – θα παίξει κι ο «Τόνι Κούκοτς», που τα χει καλά με τον «βασιλιά» και την παλιά φρουρά του εξοχότατου. Ο «μπάτλερ» του εξοχότατου πάει ανάλογα με τις ορέξεις του ανέμου. Ο πιο σκληρός είναι ο «πανεπιστήμονας», που το παίζει ψόφιος κοριός, αλλά ετοιμάζει συντονισμένη επίθεση στον «ανεμοβλογιά» και το δεκανίκι της «καρπούζας».

Ο πιο ύπουλος είναι ο «σωλήνας» με διαφορά. Τον φοβάται ο «συντονιστής» που τον αγαπά ο «Κάρολος» και όλη η παρέα που γυροφέρνει τη «λακκούβα». Όλοι οι υπόλοιποι τον αποφεύγουν.

Η «Καλομοίρα» είναι κι αυτή αισιόδοξη όπως και ο κολλητός του «σωλήνα», ο «παραμυθούλης», που έχει τη φήμη του ψευτάκου.

Σας αφήνω για σήμερα με τα χαιρετίσματα του «Δον Κιχώτη» που πορεύεται στην κοσμάρα του και εξακολουθεί γοητευμένος από τη διαδικασία και καθόλου προσηλωμένος στο στόχο.