Πως οι φιλίες σημαδεύουν από μικρή ηλικία

Καθώς μεγαλώνεις σημαδεύεσαι από τις φιλίες σου… γλυκές… πικρές… καθώς κι εκείνες που με ένα «δε σε παίζω» ο φίλος γινόταν ο μεγαλύτερος εχθρός.

Φιλίες αλλά και προδοσίες, πιστοί αλλά και άστατοι φίλοι που κατά την εφηβεία γίνονται πιο σταθεροί, πυλώνες εξομολογήσεων, σχολιασμών, απογοητεύσεων, αντεκδικήσεων, επιτυχιών και κατακτήσεων.
Όταν η εμπιστοσύνη χαθεί μία-δύο φορές μετά μένει φυλαγμένη μαζί με το παράπονο γι’ αυτόν ή αυτούς που την καταχράστηκαν.

Και όσο αυτό επαναλαμβάνεται στο μυαλό τόσο το άτομο κλείνεται στον εαυτό του και αποφεύγει να ανοιχτεί ξανά ώστε να αποφύγει να βιώσει ξανά την ίδια πίκρα και απογοήτευση.

Το μυαλό του πληγωμένου φίλου γεμίζει με σκέψεις σαν αυτές:

«Κανείς δε μπορεί πραγματικά να με καταλάβει

Τους άλλους τους ενδιαφέρουν ανούσια πράγματα, εγώ διαφέρω

Τα προσωπικά μας δεν πρέπει να τα μοιραζόμαστε

Μάλλον εγώ δεν κάνω κάτι καλά

Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να απογοητεύουν ο ένας τον άλλο

Όλοι έχουν τους φίλους τους, εγώ απλά δεν ταιριάζω

Είμαι τελικά πολύ ευαίσθητος»

Τέτοιες πεποιθήσεις είναι πανίσχυρες και χρειάζεται να τις εξετάζουμε κατά καιρούς γιατί πηγάζουν από τις προηγούμενες εμπειρίες μας.
Όταν κάτι μας πόνεσε βγάζουμε συμπεράσματα προκειμένου να προφυλαχθούμε από παρόμοιες εμπειρίες στο μέλλον.
Αυτά τα συμπεράσματα γίνονται συμπαγή για να προφυλάξουν την ψυχή μας από τον συναισθηματικό πόνο και μπορεί να συνοδεύσουν κάποιον σε όλη του τη ζωή επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται, συμπεριφέρεται και νιώθει τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του.

Είναι αξιοθαύμαστο πώς αυτό που θα πιστέψουμε για τους άλλους συνεχίζει να καθορίζει τις σχέσεις μας σε βάθος χρόνου.
Όσο πιο συχνά επαναλαμβάνουμε μέσα μας αυτές τις πεποιθήσεις για να προστατεύσουμε ίσως τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο αποφεύγουμε να πλησιάσουμε πολύ τους ανθρώπους.
Κατά την ενηλικίωση μας όλες αυτές οι πεποιθήσεις και ιστορίες που μάθαμε στο διάβα της ζωής ζητούν εκ νέου την επιβεβαίωσή τους όπως μέσα στον γάμο ή στην κοινωνική ζωή των παιδιών μας.

Ο φόβος μήπως οι άλλοι μας απορρίψουν, κριτικάρουν, γελοιοποιήσουν ή μας προδώσουν ξανά μειώνει τις ευκαιρίες να είμαστε αληθινοί κοντά σε άλλους ανθρώπους.

Ο εαυτός μπαίνει σε ένα κουτί που μοιάζει ασφαλές μέσα στη ρευστότητα του έξω κόσμου αλλά οι ευκαιρίες που πλουτίζουν τη ζωή μας χάνονται.
Ο στόχος της ανάπτυξης μας είναι να βγούμε από αυτό το κουτί και να περπατήσουμε στα μονοπάτια της ανασφάλειας έως ότου νιώσουμε αρκετά δυνατοί να χωρέσουμε κάθε μικρή ή μεγάλη απογοήτευση.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να απενεργοποιήσουμε το ένστικτο αυτοπροστασίας που βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού και να ακολουθήσουμε μικρά βήματα.
Η βαθιά αμοιβαία εμπιστοσύνη χτίζεται βήμα-βήμα δίνοντας μας κίνητρο να ζούμε τις ζωές μας παράλληλα αλλά και μαζί.

Ποια είναι η αλήθεια μας; «Δεν πρέπει να εμπιστευτώ κάποιον αληθινά» ή «Υπάρχουν άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ αλλά δεν τους έχω βρει ακόμα»;
Ποιες σκέψεις θα βοηθούσαν ώστε να καλωσορίσεις περισσότερους ανθρώπους στη ζωή σου;
Ποιες ιστορίες από το παρελθόν κουβαλάς στο παρόν περιορίζοντας τη ζωή σου;
Θέλεις να απελευθερωθείς και να κάνεις ένα άνοιγμα προς νέα βιώματα και ανθρώπους;

Αν αυτό που σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι συχνά, τότε θα γίνει η αλήθεια και η πραγματικότητά σου.
Γι’ αυτό επέλεξε τι σκέφτεσαι.
Όσο περισσότερη εγρήγορση έχουμε τόσο πιο εύκολα μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Μην αφήνεις το παρελθόν σου να σε καθορίζει.
Αντίθετα, μάθε από αυτό και συνδέσου ενεργά με τη ζωή.