Ξεκίνησε η δίκη για την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου
Ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου ξεκίνησε σήμερα η δίκη των έξι κατηγορουμένων, δύο επιχειρηματιών και τεσσάρων αστυνομικών, για την πολύκροτη υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου 2018 στην οδό Γλάδστωνος στο κέντρο της Αθήνας.
Στην πρώτη αυτή σύντομη συνεδρίαση, η έδρα προχώρησε στην κλήρωση των ενόρκων, ενώ αναβλήθηκε το αίτημα σχετικά με αναβολή της δίκης για άλλη δικάσιμο. Επίσης, ο πρόεδρος τοποθετήθηκε για τα άτομα που θα βρίσκονται μέσα στην αίθουσα, καθώς και για το πού θα πρέπει να κάθονται οι ένορκοι λόγω των μέτρων για τον κοροναϊό.
Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της δίκης «ZackieOh Justice Watch», ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Γιώργος Κασίμης, είπε προς τους ενόρκους πως «είστε σε μια ιστορική δίκη», προκαλώντας την αντίδραση του συνηγόρου των αστυνομικών, Θάνου Πλεύρη.
Ο διάλογος
Πρόεδρος: [προς ενόρκους] Είστε σε μια ιστορική δίκη.
Πλεύρης: Όχι, τα Μέσα το λένε και όσοι είναι απ’ έξω.
Πρόεδος: Έντάξει, θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο για το τί είναι ιστορική δίκη.
Τελικά, η δίκη διακόπηκε για λίγο στις 9:36 προκειμένου να βρεθεί άλλη αίθουσα. Στη συνέχεια, η συνεδρίαση διακόπηκε εντελώς λόγω προβλημάτων υγείας που επικαλέστηκε ένας εκ των δικηγόρων του κατηγορούμενου μεσίτη (αναφέρθηκε ότι έχει συμπτώματα κοροναϊού).
Ορίστηκαν επίσης δικάσιμοι η 6η και η 11η Νοεμβρίου, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξει αναβολή, στην αίθουσα 1.
Υπενθυμίζεται ότι τόσο οι δύο πολίτες, ο κοσμηματοπώλης και ένας μεσίτης, όσο και οι τέσσερις αστυνομικοί, από τους τουλάχιστον οκτώ αστυνομικούς που είχαν σπεύσει στο σημείο για το συλλάβουν, κατηγορούνται για θανατηφόρα σωματική βλάβη και όχι για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από δόλο, όπως ζητούσε η οικογένεια του θύματος, με αποτέλεσμα να πέφτουν «στα μαλακά».
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας
Έξω από το δικαστήριο (Δέγλερη 4) πραγματοποιείται σήμερα συγκέντρωση στην οποία καλούν κόμματα, σωματεία, ενώσεις, οργανώσεις και συλλογικότητας, μεταξύ των οποίων το δίκτυο των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-1976) και η Πρωτοβουλία για Ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία.
Το κάλεσμα της πρωτοβουλίας Justice For Zak/Zackie
«Οι άνθρωποι με υγιή αντανακλαστικά, εκείνο το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου του 2018, σοκαρίστηκαν βλέποντας το βίντεο που δημοσιεύτηκε και στο οποίο φαίνεται πεντακάθαρα κάποιος να λιντσάρεται σε δημόσια θέα, ανάμεσα σε μια αρένα παρατηρητών που βιντεοσκοπούσαν το «θέαμα» χωρίς να αντιδρούν. Πριν ακόμη μάθουν πως στον πεζόδρομο αυτό ήταν ο Ζακ, η Zackie.
Σοκαρίστηκαν γιατί τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν ήταν η οπτικοποίηση της βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που διέψευσε τους αρχικούς ισχυρισμούς του ενός δολοφόνου που εμφανιζόταν μπροστά στις κάμερες ώστε να περιγράψει ψευδώς πώς «κάποιος που μπήκε να τον κλέψει έκοψε μόνος του τον λαιμό του με τα γυαλιά μιας τζαμαρίας που ο ίδιος έσπασε». Ενός ανθρώπου που παρουσιάστηκε την ίδια μέρα ατάραχος στα κανάλια, σαν τον μεροκαματιάρη βιοπαλαιστή που σκουπίζει μπροστά στο μαγαζί του γυαλιά και αίματα, ενώ λίγες ώρες πριν είχε εμπλακεί στη δολοφονία ενός ανθρώπου.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος δολοφόνος, θεωρώντας πως δεν θα βρεθεί ποτέ, αμέσως μετά τη δολοφονία, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου ενοχοποίηση του θύματος μέσω των κοινωνικών δικτύων. Τον αποκάλεσε «χρήστη», «ληστή», «έναν άνθρωπο σε αμόκ» αναφέροντας και πάλι ψευδώς πως ήταν αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, αλλά όχι την εμπλοκή του στη δολοφονία. Ο ίδιος άνθρωπος δυο χρόνια μετά τη δολοφονία, και ενώ βρίσκεται στη θέση του κατηγορούμενου, συνεχίζει με την ίδια τακτική να παρουσιάζεται σαν αυτόκλητος τιμωρός που θέλησε να προστατεύσει τον κόσμο από κακοποιά στοιχεία. Σκυλεύει τη μνήμη ενός νεκρού αμετανόητος, με την ίδια μανία.
Οι Αστυνομικοί που έσπευσαν στο σημείο ολοκλήρωσαν επιτυχώς αυτό που ξεκίνησαν οι δυο πρώτοι δολοφόνοι. Έδωσαν τα τελευταία χτυπήματα και πέρασαν δεματικά σε έναν ημιθανή άνθρωπο που άφησε στα χέρια τους την τελευταία του πνοή. Το ΕΚΑΒ που παρέλαβε ένα σώμα χωρίς σφυγμό, δέχτηκε να τοποθετηθεί εντός του ασθενοφόρου δεμένος πισθάγκωνα, κάτι που απέτρεψε μια ενδεχόμενη πετυχημένη ανάνηψη.
Οι διωκτικές αρχές χωρίς να διερευνήσουν το περιστατικό, άφησαν αυτόπτες μάρτυρες να φύγουν χωρίς να λάβουν καταθέσεις, δεν σφράγισαν τον χώρο ώστε να διερευνηθεί σαν τόπος εγκλήματος, επέτρεψαν στους δολοφόνους να εξαφανίσουν τα όποια ενοχοποιητικά στοιχεία υπήρχαν, και στη συνέχεια δέχτηκαν την πλήρη συγκάλυψη από τους ανωτέρους τους και τους εκπροσώπους της Αστυνομίας που δήλωναν πως «χρησιμοποίησαν νόμιμη βία», αποδεικνύοντας πως είτε πρόκειται για τον Αλέξη, είτε για τον Παύλο, είτε για τον Ζακ, αυτό που συνέβη θα ξανασυμβεί, αν δεν αλλάξει η θεσμική ατιμωρησία που έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν.
Η εικόνα των βίντεο, αλλά και οι μαρτυρικές καταθέσεις ανθρώπων που εξήγησαν πως τον άκουσαν να φωνάζει «βοήθεια» πολύ πριν εισέλθει στο κοσμηματοπωλείο, εξήγησαν λεπτό προς λεπτό την απάθεια, τον κοινωνικό ρατσισμό, τις σκέψεις του φασίστα της διπλανής πόρτας που μπορεί σε ένα δευτερόλεπτο να γίνουν πράξη. Ο όχλος δεν ενοχλήθηκε που πέθαινε μπροστά του ένας άνθρωπος, θεωρώντας πως είναι «κλέφτης, χρήστης, μετανάστης». Θεώρησε τις ζωές όλων αυτών των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων κάτι παραπάνω από ανεπιθύμητες. Τις θεώρησε ξεγραμμένες. Ζωές ανάξιες να βιωθούν. Γι’ αυτό και στην πλειοψηφία του, επέλεξε να μην αντιδράσει.
Ο Ζακ, η Zackie άφησε μια τελευταία ανάσα σε εκείνο τον πεζόδρομο της Γλάδστωνος που μια τζαμαρία πληρώνεται με μια ζωή. Άφηνε όμως την τελευταία του ανάσα σε κάθε προσπάθεια απενοχοποίησης του λιντσαρίσματος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Κάθε φορά που δημοσιογράφοι δημοσίευαν τρομολαγνικά «ρεπορτάζ» που ήταν στην πραγματικότητα δελτία τύπου της Αστυνομίας. Σε κάθε γκάλοπ που στήθηκε για να μπορέσει κάποιος από τον καναπέ του να ψηφίσει για το «αν θεωρεί σωστή τη δολοφονία ενός γκέι οροθετικού». Άφηνε την τελευταία του πνοή κάθε φορά που κάποιος εξέφραζε κυνικά την άποψη «δεν έγινε και τίποτα».
Και ξαναζωντάνευε μέσα από τους συλλογικούς αγώνες που δόθηκαν μετά. Σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση, μέσα από κάθε άνθρωπο που αρνήθηκε να ταυτιστεί με την αποκτήνωση εκείνων που στέρησαν εν ψυχρώ τη ζωή ενός ανθρώπου που θεώρησαν «περιθωριοποιημένο». Ο αγώνας που ξεκίνησε για τη δικαίωση του ήταν και είναι μια έκφραση του συλλογικού πένθους που βιώσαμε όλα μέσα μας. Ενός πένθους που κουβαλάμε χρόνια στις μνήμες και τις συνειδήσεις μας όταν πεισματικά αρνούμαστε να αφήσουμε στη λήθη το αίμα των δολοφονημένων αδελφών μας. Του Αλέξη, του Σαχζάτ, του Παύλου, της Ελένης και τόσων άλλων.
Αυτός ο Οκτώβρης χάρισε στο αντιφασιστικό κίνημα μια μεγάλη νίκη. Οι χιλιάδες άνθρωποι που γέμισαν τους δρόμους γύρω από το Εφετείο την ημέρα που η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε σαν εγκληματική οργάνωση, οι χιλιάδες που άφησαν τα δάκρυα τους ελεύθερα μετά την καταδίκη της συμμορίας των μαχαιροβγαλτών, δικαιώθηκαν μετά τη δικαστική απόφαση, που αποτέλεσε μια πρώτη δικαίωση για τα θύματα του Ναζισμού.
Αυτός ο Οκτώβρης, αυτή η μάχη που κερδήθηκε, θα μας οπλίσει με δύναμη για ακόμα μια δικαστική μάχη ενάντια στον φασίστα της διπλανής πόρτας. Εκείνον που δεν διστάζει να κλωτσήσει και να βασανίσει μέχρι θανάτου έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, εκείνον που θα παρακολουθήσει αυτή τη βαρβαρότητα σαν «θέαμα», εκείνον που θεωρεί πως οτιδήποτε δεν χωράει στην καταπιεστική κανονικότητα του, θα πρέπει να εξοντωθεί.
Ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, τώρα καλείται να αγωνιστεί ξανά για να εκπληρώσει τα όνειρα των δολοφονημένων αδερφών μας. Ο Ζακ, η Zackie, δολοφονήθηκε από όσα προσπαθούσε να αλλάξει σε αυτή την κοινωνία: από την τοξικοφοβία, την ομοφοβία, τον κοινωνικό εκφασισμό και την απάθεια. Υπήρξε αντιφασίστας, μαχητής, περήφανα queer, περήφανα οροθετικός, περήφανη τσούλα, δίπλα σε όποιο είχε ανάγκη.
Στις 21 Οκτωβρίου 2020, στη συμπλήρωση δύο χρόνων και ενός μήνα ακριβώς από τη βάρβαρη δολοφονία του Ζακ, ορίστηκε η δίκη των δολοφόνων του στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Θα είμαστε εκεί για να ακουστεί η φωνή του, για να συνεχίσει να υπάρχει η ακαταμάχητη λαχτάρα για τη ζωή που κατάφερνε να εμφυσήσει σε όποιον/α/ο περπατούσε δίπλα του.
Θα είμαστε εκεί για να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα μας χωράει όλες και όλους ελεύθερους και ελεύθερες.
Έναν κόσμο που δεν θα χωράει ο φόβος, τα στερεότυπα και τα «κουτάκια» της τοξικής κανονικότητας.
«Εάν με ρωτούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία, επειδή οι φασίστες δε θα πάψουν να είναι φασίστες, θα ήταν όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον να μην κοιτάς από την άλλη. Δε λέω να παίξεις ξύλο, γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο, αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο» – Zackie Oh.»
