Αυτός ο Κωστής ο δικός μας – 12 χρόνια από το θάνατό του

12 χρόνια πριν έφυγε από τη ζωή ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας περήφανος Κισαμιτης, εξαιρετικός επιστήμονας και ιδιαιτερα αγαπητός, ο γιατρός Κωστής Νικηφοράκης.

Γεννημένος το 1950 στην Κίσαμο, ανήσυχο πνεύμα και ανατρεπτικός από μικρός.

Αποβλήθηκε από όλα τα σχολεία της χώρας και για την απόκτηση του απολυτήριου, του τότε γυμνασίου, παρενέβη πολιτικό πρόσωπο.
Το 1968 έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Ο επαναστατικός του χαρακτήρας τον ώθησε να ενταχθεί στο αντιδικτατορικό κίνημα. Αρχικά στο ΠΑΚ και
στη συνέχεια του ΑΜΕΕ και της ΠΠΣΠ.

Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών «Νίκος Μπελογιάννης» στη Σιένα.
Τιμωρήθηκε με αφαίρεση του διαβατηρίου του απαγόρευση της εισόδου του στην Ελλάδα.
Μέρος της πολυτάραχης πορείας του Κωστή Νικηφοράκη, μέσα από διασωθέν έγγραφο του Ελληνικού προξενείου της Νάπολης προς την ΚΥΠ , αναφέρει στο βιβλίο του ο Νίκου Κλειτσίκας – «Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία» (εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα 2000).

Η επιστροφή του στην Ελλάδα

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1978 ολοκλήρωσε την ειδικότητα της παθολογίας αρχικά στα Χανιά και μετά στην Αθήνα, στο Γενικό Κρατικό.

Το 1985 διορίστηκε στο νεοσύστατο ΕΣΥ. Το 1988 εξελέγη πρόεδρος του Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΕΝΓΕ (Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών). Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Χανίων 1994-1998 και νομαρχιακός σύμβουλος από το 1998  έως τον θάνατο του.
Τέλη του 1988 βρέθηκε σε αποστολή αλληλεγγύης στη δίκη πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία, όντας πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Χανίων.
Συνελήφθη, φυλακίστηκε και βρέθηκε σε δίκη με σοβαρές κατηγορίες.
Για την αθώωση και την επιστροφή των τεσσάρων στην Ελλάδα παρενέβη κίνημα συμπαράστασης  που επιτυγχάνει στο τέλος την απελευθέρωσή τους.

Γιατρός μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος

Τίμησε τον όρκο του Ιπποκράτη δίνοντας καθημερινά αγώνα εντός και εκτός του νοσοκομείου. Το ήθος και η ευγένειά του, κατάφερε να μετατρέψει τη σχέση του με τους ασθενείς, σε σχέση εμπιστοσύνης.

Έτρεχε όπου το καθήκον τον καλούσε και υπερασπιζόταν ότι εκείνος θεωρούσε ως καλό και δίκαιο, δίχως δεύτερες σκέψεις.
Έκανε πράξη την ιδεολογία του. Συμπαραστάτης και αλληλέγγυος των αδύναμων όλου του κόσμου. Προστάτης των δικαιωμάτων όσων αδικούνται.

Πάντα αγωνιστής χωρίς ίδιον όφελος. Στους δρόμους υπερασπιζόμενος τα κοινωνικά δικαιώματα. Στο Νομαρχιακό συμβούλιο υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα του Χανιώτικου λαού. Στο κοινωνικό στέκι – στέκι μεταναστών.

Το 2002 ανήγγειλε ψύχραιμα τον επερχόμενο θάνατό του και εξέφρασε τις τελευταίες του επιθυμίες. Επιθυμίες που για εκείνον είχαν πάντα ιδιαίτερη, ξεχωριστή σημασία, σχετικά με τα καθημερινά ανθρώπινα καθήκοντα.

Ο αποχαιρετισμός

Πλήθος κόσμου τον αποχαιρέτησε, με την αγαπημένη του φράση να φιγουράρει σε σημαίες. «Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο. Αρκεί να τον ξαναφτιάξουμε από την αρχή»