Το φρόνημα κι αν είναι υψηλό, ο φανατισμός το σκοτώνει…

Παρελαύνεις, φουσκώνεις, το δέρμα τεντώνεται…

Ξανοίγεις μη χάσεις το βήμα, θες να είσαι καλός, ευθυτενής και να δείχνεις αποφασισμένος. Γιατί έτσι σε μάθανε, έτσι σε δίδαξαν.

Η ελληνική επανάσταση ήταν, είναι ακόμα κάτι ιερό. Μπορεί να ξεφτίζει με τα χρόνια και τα παιδιά να το νιώθουν κάθε πέρσι και καλύτερα, αλλά :

Το κυρίαρχο στοιχείο για την ταπεινότητά μου, θα πρέπει και πάντα θα πρεπε, να είναι η σωστή τοποθέτηση της σκέψης μας στα γεγονότα.

Είναι μάλλον φαιδρό και αφοριστικό, φανατικό και ανόητο, να μεγαλώνουμε παιδιά με καθολικές γενικεύσεις τέτοιου τύπου.

Οι Τούρκοι και οι κάθε “Τούρκοι” στο ιστορικό πάνθεον, δεν είναι όλοι επεκτατικά σκουπίδια και αιμοσταγείς δολοφόνοι. Η Ιστορία γράφει, αλλά η μαγεία της είναι ότι δεν – πρέπει – καταδικάζει εσαεί.

Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί κυρίως, οφείλουν στην καταγωγή μας να διδάσκουν χωρίς φανατικά στοιχεία και μαζί με το φρόνημα να διατηρούν και την κουλτούρα μας ψηλά.

Επανάσταση δεν είναι πάντα αίμα, μα και πρόοδος και πνευματική εξέλιξη.

Τα σχολειά μας ετοιμάζονται πάντως, με όλα τα “βαριά χαρτιά” για τη μεγάλη του έθνους γιορτή…