Φάση είναι θα περάσει…
Αυτά τα λόγια χρησιμοποιούν ειδικά οι γονείς που έχουν μεγαλύτερα παιδιά για να δώσουν κουράγιο σε άλλους γονείς όταν το παιδί τους δυσκολεύεται ή καλύτερα όταν οι γονείς δυσκολεύονται με κάποια συμπεριφορά του παιδιού τους. Είναι μια πηγαία προσπάθεια καθησυχασμού που όλοι την χρειάζονται ακόμα και αν ξέρουμε ότι δεν πρόκειται απλά για μια φάση, ακόμα και αν ξέρουμε ότι τα λόγια αυτά δε θα βοηθήσουν πολύ.
Το πέρασμα ενός γονιού μέσα από την ανάληψη της ευθύνης ενός νέου ανθρώπου στην πραγματικότητα έχει εποχές, τόσο «θερμές» όσο και «ψυχρές». Μπορεί να περιλαμβάνει την επιθυμία να αρχίσει το νεογέννητο μας να κοιμάται περισσότερες ώρες το βράδυ, να φτάσει στην ηλικία που θα μπορεί να ενταχθεί στον παιδικό σταθμό ή να επικοινωνεί το παιδί λεκτικά τις ανάγκες του. Περιμένουμε, αδημονούμε, καρτερούμε την μέρα και την ώρα που θα νιώσουμε ότι όλα κυλάνε «πιο εύκολα» και που επιτέλους μπορούμε να απολαύσουμε το ότι είμαστε γονείς. Φυσικά, κάποιες φορές δύσκολα φτάνει κάποιος γονιός να νιώσει εντελώς βολικά μέσα στο ρόλο του. Μπορεί οι πρώτοι μήνες να διαφέρουν παντελώς, για παράδειγμα, από τους μήνες της εφηβείας στην ανατροφή ενός παιδιού όμως κάθε στάδιο στην ανάπτυξη του παιδιού φέρνει μία νέα πρόκληση, κάτι που δεν έχει βιωθεί προηγουμένως, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις σαν μητέρα ή πατέρας.
θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη γονεϊκότητα με τη μουσική. Όταν ακούς τη μουσική που σου αρέσει δεν σκέφτεσαι «πότε θα τελειώσει το τραγούδι αυτό;» ή «πώς να τελειώνει άραγε αυτό το μουσικό κομμάτι;» Συνήθως, απλά παραδινόμαστε στο ρυθμό και νιώθουμε τους στίχους σε βαθύτερα επίπεδα πέρα από αυτό της λογικής ανάλυσης… απλά ακούγοντας και βιώνοντας τη μουσική. Τόσο οι ψηλές όσο και οι χαμηλές νότες συνθέτουν κομμάτια του ρόλου μας σαν πατέρας ή μητέρα που εστιάζει στο εδώ και τώρα του σύνθετου χωροχρόνου της γονεϊκότητας.
Πότε όμως θα έρθει η στιγμή που κάποια δυσκολία ή «αυτή η φάση» θα περάσει; Η λύση στις προκλήσεις της καθημερινότητάς μας δεν βρίσκεται στο μέλλον αλλά στο τώρα και στο πώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το βιώσει χωρίς να τον βάζουμε σε αναμονή για ένα άλλο στάδιο ή φάση. Η συνειδητοποίηση των εμποδίων που θέτουμε στην καθημερινή μας διαπραγμάτευση με τους μικρούς μας θησαυρούς όπως το ότι μιλάμε χωρίς να έχουμε εξασκηθεί στο να μην εγείρουμε την αντίστασή τους και την αντιδραστικότητά τους μπορεί να εξομαλύνει τα ζόρικα σημεία της σχέσης μας μαζί τους.
Το να είμαστε γονείς δεν αποτελεί τη μόνη μας ταυτότητα, δεν είναι η μόνη διαμόρφωση με την οποία ξυπνάμε κάθε πρωί. Αποτελούμαστε από πολλούς άλλους ρόλους, υποχρεώσεις, επιθυμίες, εμπειρίες και όνειρα. Αν συνεχίσουμε να τρέφουμε και τις άλλες μας ανθρώπινες διαμορφώσεις, ακόμα και αν αυτές εξελίσσονται πλέον με αργότερο ρυθμό, μιας και η ταυτότητα του γονιού απορροφά μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειας μας, τότε μπορούμε να ισορροπήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να στεκόμαστε σε κάθε μας ρόλο πιο συνειδητά, ουσιαστικά και να ζούμε την ομορφιά τους.
