Ημέρα Αυτισμού: Η αγάπη που νίκησε κατά κράτος τη σιωπή (αληθινή ιστορία)
Η δύναμη της αγάπης, νικά κάθε αρρωστημένο κύτταρο και κάθε ανορθογραφία της φύσης.
Η κυρία Χαρά Λακιώτη, μίλησε στο biskotto.gr για τη δική της ιστορία, αυτήν που ενώνει την οικογένειά τους και εμπνέει με φλόγα και πάθος τους γύρω της.
Μια ιστορία αγάπης και θέλησης. Για τη Μαρία της που μέσα σε λίγες αράδες, γίνεται η Μαρία όλου του κόσμου. Κι αυτήν την αληθινή ιστορία δημοσιεύουμε σήμερα, παγκόσμια ημέρα αυτισμού, με σεβασμό στη μάνα και θαυμασμό για τη δύναμη της ψυχής της…
“Το όνειρό μου να γίνω μητέρα, πραγματοποιήθηκε με τον ερχομό των διδύμων μου.. ένα αγόρι και ένα κορίτσι…
Τα έβλεπα να μεγαλώνουν όμως μέσα μου υπήρχε η ανησυχία ότι κάτι δε πάει καλά με τη Μαρία μου…
Εντόπιζα συνεχώς τις διαφορές με τον αδερφό της…
Η Μαρία μου δε γελούσε, δεν είχε βλεμματική επαφή, δεν έκλαιγε, δεν καθόταν…
Η διάγνωση του παιδονευρολόγου μας έκανε να χάσουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας…
Ψυχοσωματική καθυστέρηση στο φάσμα του αυτισμού.
Δεν είχα χρόνο για δάκρυα… Είχα δυο παιδιά να φροντίσω… Είχα τη Μαρία που με είχε πιο πολύ ανάγκη από τον καθένα… Είχα ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίξουν.
Ανασκουμπώθηκα και ξεκίνησα τον αγώνα!
Δύσκολη η καθημερινότητα με παιδί στο φάσμα του αυτισμού.. Ιδίως αν έχεις και ένα ακόμη, με φυσιολογική ανάπτυξη…
Οφείλεις να κρατάς ισορροπίες και να επεξηγείς την κάθε αντίδραση… Γιατί δε τρώει, δε μιλάει, γιατί πετάει πράγματα, γιατί απομονώνεται, γιατί φωνάζει συνέχεια…
Αναγκαστικά, προσαρμόζεις την ζωή της οικογένειας με βάση τις ανάγκες του παιδιού…
Κάναμε όσα έπρεπε, με όποιο κόστος, με όσες δυσκολίες εμφανίστηκαν, αλλά η Μαρία μας τα κατάφερε.. Αργά, πολύ αργά…
Με όσους την αγαπάμε να είμαστε δίπλα της και να καμαρώνουμε για κάθε επίτευγμά της, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι για εκείνη, αυτό που όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν φυσιολογικό και ανάξιο λόγου.
Όλοι αποδέχτηκαν την κατάσταση της Μαρίας… όλοι έσκυψαν πάνω από το πρόβλημα κι εκείνη τους ανταμείβει με αγκαλιές…
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που έπιασε μπισκότο μόνη της να φάει.
Ναι….Στα 4,5 της χρόνια, κατάφερε να πιάσει κάτι μόνη και να το βάλει στο στόμα.. αυτό που άλλα παιδάκια το κάνουν τους πρώτους μήνες ζωής..
Ζω και ονειρεύομαι για:
Τη στιγμή που θα μιλήσει, που θα εκφράσει όσα δε μπορεί τόσα χρόνια…
Τη στιγμή που δε θα με έχει ανάγκη..θα είναι ένα αυτόνομο παιδί, όπως αρμόζει στην ηλικία της.
Τη στιγμή που θα ανοίξει κι αυτή τα φτερά της να πετάξει, να ονειρευτεί, να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες της, να ερωτευτεί και να την ερωτευτούν…
Δύσκολη η καθημερινότητα μα νιώθω ευλογημένη που έχω δίπλα μου ανθρώπους να αγαπούν εμένα και την οικογένειά μου και που με στηρίζουν…
Έχω ένα ακόμη παιδί, που υποσυνείδητα καλύπτει όσα στερήθηκα σαν μάνα από τη Μαρία μου…”
Χαρά Λακιώτη
