Ψυχικός πόνος | αναγνώριση συναισθημάτων
Τα δύο είδη ψυχικού πόνου: αυτός που με περιορίζει και αυτός που με απελευθερώνει.
Η ζωή… πόσες ποικίλες εμπειρίες μας προσφέρει… από στιγμές απόλυτης ευτυχίας έως και στιγμές ή περιόδους που μπορεί να νιώθουμε «σπασμένοι», πληγωμένοι, αποσυνδεδεμένοι ή χαμένοι στο σκοτάδι… σαν να έχουμε χάσει τον εαυτό μας και μπορεί πια να μη μας αρέσει καθόλου αυτό που τώρα νιώθουμε ότι είμαστε.
Κάπως έτσι περιγράφουν οι άνθρωποι τον ψυχικό πόνο που βιώνουν. Αν μπορούσαμε να διαλέξουμε πως ο πόνος θα επιδράσει μέσα μας τι θα επιλέγαμε; Και η απάντηση
σε αυτό συνήθως είναι ένα εκ νέου ερώτημα.
Τι επιλογές έχω όταν ο πόνος μόνο δυσάρεστος είναι;
Στην καθημερινή κλινική πράξη μέσα από τις εξιστορήσεις των ανθρώπων αποδεικνύεται ότι ο πόνος πέρα από βαθιά θλίψη, ευαλωτότητα και ψυχική ατροφία όταν φροντιστεί κατάλληλα και έγκαιρα μπορεί να μετασχηματιστεί σε δύναμη που θα βοηθήσει την ψυχή να κλείσει η πληγή της και να αναπτυχθεί η προσωπικότητα του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι που βιώνουν ψυχικό πόνο μπορεί να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό να βρίσκονται σε αυτό το στάδιο, άλλοτε πιστεύουν ότι πρέπει να τον υπομένουν και άλλοτε ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι οι ίδιοι για να περάσουν το στάδιο αυτό όσο το δυνατόν μέσα από λιγότερους κλυδωνισμούς.
Όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι φυσιολογικό να υποφέρει υπάρχει μία ακόμη επικίνδυνη σύγχυση: ο φόβος αν αποκαλύψει την ψυχική του δυσκολία μπορεί να του προσδώσει την ταμπέλα του ευάλωτου, του αδύναμου, του ανάξιου, αυτού που δεν έχει τον έλεγχο στη ζωή του.
Τεράστιος ο φόβος αυτός στην ανθρώπινη φύση.
Η βίωση ψυχικού πόνου μπορεί να είναι φυσιολογική αλλά ο τρόπος με τον οποίο
του επιτρέπουμε να είναι παρών στη ζωή μας και να τη διαμορφώνει δεν είναι πάντοτε ο πιο αποτελεσματικός. Όταν περιμένω για μακρά χρονικά διαστήματα
μέχρι να φύγει ο πόνος, όταν υπομένω ανθρώπους και καταστάσεις που σχετίζονται με την πρόκλησή του χωρίς να μετακινούμαι σαν φυσική παρουσία ή σαν ψυχικό συντονισμό με όλα αυτά, σταδιακά αποδυναμώνω τον εαυτό μου καθώς «αδειάζω», στερεύω και κουράζω τον εαυτό μου να υπομένει…
Αν όλα αυτά τα συναισθήματα τα τοποθετούσαμε μέσα σε μία εικόνα αυτή θα
απεικόνιζε δύο δρόμους. Ο ένας δρόμος δείχνει την επιλογή μίας στάσης όπου ο
άνθρωπος κουβαλάει διαρκώς ένα δυσανάλογο βαρύ και σκοτεινό φορτίο στην πλάτη του, μόνος του… Ο άλλος δρόμος δείχνει τον άνθρωπο να αξιοποιεί τον πόνο του, να επιλέγει το επίπονο φύτρωμα φτερούγων στην πλάτη του, οδηγώντας τον σε θησαυρούς αυτογνωσίας και ψυχικής δύναμης. Ο πρώτος δρόμος μας κάνει να νιώθουμε γυμνοί σαν τους πρωτόπλαστους, ο δεύτερος δρόμος μας αποδεικνύει την απεραντοσύνη της ψυχής και τη δυναμική της ανθρώπινης φύσης.
Παρόλο που είθισται ο θάνατος να θεωρείται αναπόφευκτο μέρος της ζωής υπάρχει μία άλλη θέαση της ζωής ως μέρος του θανάτου ή πολλών μικρών «ψυχικών» θανάτων. Η δεύτερη προσέγγιση αποτελεί μία διαδρομή που μπορεί να προσδώσει υπαρξιακή δύναμη στον άνθρωπο για να πορεύεται μέσα σε γαλήνη και διαρκή ολοκλήρωση.
Ίσως να μην μπορούμε να μειώσουμε τον πόνο βοηθώντας τους συνανθρώπους μας
να δουν τον πόνο τους διαφορετικά αλλά μπορούμε να τους δώσουμε τον χώρο να
ανακαλύψουν που ο πόνος τους προσπαθεί να τους μετακινήσει.
Αυτή η μετακίνηση ίσως να κάνει τον πόνο μας πιο υποφερτό. Η αλήθεια είναι ότι ο
ψυχικός πόνος πολλές φορές δεν μπορεί να αποφευχθεί και θα αποτελεί μέρος της
ζωής μας. Η διάθεσή μας απέναντι στον ψυχικό πόνο μπορεί να καθορίσει τη
διάρκεια, τη δόνηση και την απελευθέρωσή μας από τα δεσμά του.
