Δακρύζει η Παναγία (των Παρισίων)

Η παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά κρίνεται πλέον ελλιποβαρής.

Η πυρκαγιά στη Notre Dame de Paris αφήνει ένα τεράστιο κενό και σηματοδοτεί το έλλειμμα στην διαχείριση της.
Την εποχή που το 5G είναι πλέον γεγονός, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε την στοιχειώδη κληρονομιά μας. Και αποδεικνύεται ότι η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας είναι προφανώς στρεβλή.

Γιατί στοχεύουμε στο ρετιρέ και ξεχνάμε το ισόγειο. Λες και στέκεται κάτι δίχως θεμέλια.
Μάθαμε να κοιτάμε ψηλά και να αφήνουμε τα πόδια μας να σαπίζουν. Γίγαντες με πήλινα πόδια. Μην απορούμε μετά με τα πισωγυρίσματα. Πρόοδος σημαίνει και σεβασμός στις ρίζες. Άλλο πως η πλέον πολύπαθη έννοια πλέον είναι αυτή της προόδου. Τεχνολογική ευδαιμονία και πνευματική πενιά. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και μια παγκόσμια κρίση θεσμών και αξιών απότοκο της εσφαλμένης στοχοπροσήλωσης.

Είμαι ο πρώτος υπέρμαχος της Ηλεκτρονικής και Πληροφορικής Επανάστασης.

Δεν ξεχνάμε ωστόσο ότι δίχως τις “πέτρες” των αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων των προγόνων μας δεν θα μπορούσαμε να κυνηγάμε εμείς τα gigabytes σήμερα.

Γιατί δεν είναι απλές πέτρες. Εκεί μέσα γεννήθηκε η φιλοσοφία και ο μοντερνισμός. Η καινοτομία και ο ουμανισμός.

Σήμερα δεν θρηνεί μόνο το Παρίσι, μόνο η Γαλλία. Πρέπει να θρηνεί ο κόσμος ολόκληρος. Γιατί (ξανά) υποθηκεύσαμε το μέλλον μας. Γιατί χάσαμε πάλι το νόημα. Στο όνομα ενός επίπλαστου νεωτερισμού, ροκανίζουμε τα πόδια της καρέκλας που καθόμαστε και ενίοτε πατάμε για να φτάσουμε πιο ψηλά. Αλλά αντί για ψηλά, πέφτουμε πιο χαμηλά.

Σήμερα ο άνθρωπος του 21 ου αιώνα έχασε μια ακόμη μάχη με την ιστορία του.
Σήμερα ο πολιτισμός αγκομαχεί. Ο πραγματικός πολιτισμός. Όχι η θολοκουλτούρα της δήθεν προόδου.
Σήμερα δακρύζει η Παναγία. Η Παναγία των Παρισίων…

Υ. Γ. Μετά το Πάσχα αυτονόητα η στήλη μπαίνει σε προεκλογικό modus operandi. Αναμείνατε για εξ-αιρετικές θέσεις και απόψεις…