«Επί τον Ποταμόν Ρήνον» | κατάθεση ψυχής από τον Μητροπολίτη Ειρηναίο Γαλανάκη
Μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Ραδάμανθυς», το βιβλίο με τίτλο «Επί τον Ποταμόν Ρήνον» – κείμενα από τη Γερμανία, με κείμενα του αγαπητού τέως Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου και Μητροπολίτη Γερμανίας, Ειρηναίου Γαλανάκη.
Γράφει ο Χρήστος Τσαντής:
«Στη δυτική πλευρά του στρατοπέδου Νταχάου υψώνεται σήμερα ένα πανύψηλο κυκλικό κτίριο, κτισμένο κι αυτό από τους μελλοθάνατους με στρογγυλές πέτρες. Λένε μάλιστα πως όσο κτιζόταν κάθε μέρα, το γκρεμίζανε τη νύχτα οι Ναζήδες για να μην τελειώσει ποτέ…».
Ο Ειρηναίος Γαλανάκης, όπως σε όλα τα κείμενά του, γράφει με τα γράμματα της ψυχής του. Η διαφορά με το «Επί τον Ποταμόν Ρήνον» είναι ότι εδώ αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές από την απόφαση της ιεραρχίας της εκκλησίας να τον στείλει στη Γερμανία, απόφαση που όπως όλα δείχνουν δεν πάρθηκε με θρησκευτικά κριτήρια. Έρχεται στο φως, επίσης, η κοινωνική δράση του Ειρηναίου στη Γερμανία, αλλά και οι σκέψεις, οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί του για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της εποχής. Ιδέες που δεν έχουν χάσει τη ζωτικότητά τους και παραμένουν επίκαιρες. Το συγκεκριμένο βιβλίο, μαζί με το έργο του «Επανάσταση των Συνειδήσεων», που επίσης κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς, συμπυκνώνουν σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη του σπουδαίου αυτού ιεράρχη, κοινωνικού αγωνιστή και φιλοσόφου, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν και τη μεγάλη προσφορά του στο λαό και στον τόπο.
Για την απόφαση να μεταφερθεί στη Γερμανία, έγραφε χαρακτηριστικά ο Ειρηναίος Γαλανάκης:
«Στις 17 Δεκεμβρίου 1971 μου ήλθε στο Καστέλι Κισάμου το τηλεγράφημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου: «Εξελέγητε παμψηφεί Μητροπολίτης Γερμανίας. Συγχαρητήρια, Πατριάρχης Αθηναγόρας». Το τηλεγράφημα αυτό έφερε αναστάτωση στην ψυχή μου και στις Επαρχίες Κισάμου και Σελίνου. Διαμαρτυρήθηκα, γιατί χωρίς τη δική μου θέληση και χωρίς καμιά προειδοποίηση έγινε αυτή η «επιστράτευσή» μου. […] Αργότερα, βέβαια, ανακάλυψα πως υπήρχαν κι άλλες υστεροβουλίες και «σκοπιμότητες» στην επιστράτευση αυτή. […] Από τις πρώτες μέρες της ποιμαντορίας μου στη Μητρόπολη της Γερμανίας, είδα τους Έλληνες Μετανάστες όχι μόνο στις εκκλησίες, αλλά και στις φάμπρικες που δουλεύανε και στα σπίτια που μένανε, στα νοσοκομεία, στους δρόμους που γυρίζανε και τους πόνεσε η ψυχή μου. Τους έβλεπα σαν ένα Λαό, που αυτοεξορίστηκε για ένα κομμάτι ψωμί σε ξένα κλίματα και ζούσε όλα τα βάσανα και όλες τις πίκρες της ξενιτιάς…«.
Ενώ, με διορατικότητα άνοιγε μεγάλα ζητήματα σε δύσκολους καιρούς, όπως, για παράδειγμα:
«Δεν είμαστε οι σκλάβοι των μάρκων και των μηχανών της Ευρώπης. Κι αν είμαστε εργάτες, είμαστε Έλληνες και έχομε στο αίμα και το Πνεύμα μας πολιτισμούς και ανθρωπιά, λεβεντιά και περηφάνια.
Δεν είμαστε οι σκλάβοι της καπνιάς και της μουτζούρας των εργοστασίων της Ευρώπης. Κι αν είμαστε εργάτες, κτίζομε με τη δουλειά μας το σπίτι και τον τόπο μας, τη Γερμανία και την Ευρώπη.
Πολεμούμε και μεις σαν τους προγόνους μας να αναστήσωμε την Ελλάδα και να της χαρίσωμε προκοπή. Οι χιλιάδες των Ελλήνων της Γερμανίας δεν είμαστε ένα μπουλούκι αθλίων και αχρείων μεταναστών. Είμαστε μια στρατιά τιμίων ανθρώπων και δίνομε μια μάχη για την τιμή και την προκοπή της πατρίδας μας και της χώρας που μας φιλοξενεί.
Είμαστε μια στρατιά που κρατούμε τη σημαία μας και δουλεύομε κι αγωνιζόμαστε και τραγουδούμε:
«Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά»…».
Περισσότερα θα βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς
