“Έζησα το αίμα, και το μετέτρεψα σε ποιητικό λογο…”
Δημήτρης Χριστοδούλου
Ξημερώνοντας η 5η μέρα του Μάρτη, έκλεισε τα μάτια του, ο αγαπημένος δημιουργός…
Στα 1991…
Ποιητής, στιχουργός, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, μεταφραστής, διηγηματογράφος…, αγωνιστής, ζεστός, ωραίος άνθρωπος…
Η διαδρομή του, περιπετειώδης στα μονοπάτια της ανέχειας, αλλά εμπνευσμένος εξαιρετικά, ύμνησε την έντιμη, πονεμένη Ελληνικότητα…
Ο κόσμος, του το αναγνώρισε, φωτίζοντας τα “υγρά” του αισθήματα που πότισαν τον ψυχισμό μας με ότι “χλωρίδα” συνάντησαν!!
Από την πόα τη δροσερεμένη, μέχρι τα αιωνόβια δέντρα της, που άγγιξαν τον ουρανό της.
Το έργο του μεγάλο και πολύμορφο , όμως τα 500 τραγούδια του, αυτά κυρίως, “τον σύστησαν” στον πολύ κόσμο!
Ο Μίκης, ο Πλέσσας, ο Λεοντής, ο Μαυρουδής, ο Δημητρίου, ο Ξαρχάκος και ο Ζαμπέτας απ’ ότι θυμούμαι, έτσι πρόχειρα, (ο οποίος μάλιστα, ιδιαίτερα κολακευμένος) ήταν οι συνθέτες που αγλάϊσαν το πεντάγραμμο με τον λυρισμό του Χριστοδούλου, πάνω στις νότες τους….
Ο δε Ζαμπέτας, λέγεται πως τον τριγύριζε και με το… μάγκικο ως συνήθως ύφος του, τον παρακαλούσε.
“Ρε Μήτσο, ρε Μήτσο θα μου γράψεις πάλι κανένα στιχάκι, και ξέρεις τώρα, το μπουζούκι μου είναι εδώ…”
Και ορίστε, σας δίνω δείγμα:
“Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό κι αν πας ψηλά στ’ αστέρια… Τη συντροφιά τη συντροφιά μου θα ζητάς και τα δικά και τα δικά μου χέρια…”
Δείγμα ελάχιστο εννοείται. πάνω στο μπουζούκι του δεξιοτέχνη, ν’ ανεβαίνει δοξαστικά ένα τέμπο, όπου δίσημα κι ευθύβολα σημαδεύει τις καρδιές!…
Αυτές τις καρδιές, που εύκολα γέμιζαν, με την αγάπη για κείνον…
