«Και βουρκώσανε οι νότες..» | Γιάννης Σπανός
«Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη στην Αριστοτέλους που γερνάς…»
Πέμπτη κι απόβραδο η είδηση της αναχώρησης του σπουδαίου μας μουσικοσυνθέτη.
Ενός μελωδού τρυφερού, που διέγραψε στην Ελληνική πραγματικότητα μισό και πλέον αιώνα, πολύ μα πολύ σημαντική «μελωδική τροχιά!»
Αξίζει να θυμίσω δυο-τρία πράγματα για την πορεία του, μιας και υπήρξε πολύ αγαπημένος μου και μπορούσα να σταθώ στο ήθος και την ευγένειά του, όσο θυμούμαι τις συνεντεύξεις του…
Να πω πως ξεκίνησε από το Παρίσι, και περγαμηνές όπως οι συνεργασία του με την Μπριζίτ Μπαρντό είναι γεγονός!
Ο Γιώργος Παπαστεφάνου, τον επηρέασε να επιστρέψει και να προσφέρει στην Πατρίδα, και το Νέο Κύμα κέρδισε ένα γλυκό μάστορα των λυρικών ήχων που οι τραγουδιστές λάτρεψαν!!..
Ο Γιάννης Σπανός, ένας ευπατρίδης του πενταγράμμου και της καλοσύνης, έφυγε ξαφνικά, όρθιος πάνω στις προετοιμασίες του – σχεδόν – προκειμένου ν’ απαντηθεί ξανά, με το κοινό του.
Το χειροκρότημα των Ελλήνων αφήνει τον «απόηχό» του στην έξοδο του καλλιτέχνη προς τα Ουράνια, κι όσοι τον θαύμασαν, όλοι δηλαδή, θυμούνται…
-Εγώ είχα αγάπη και σεβασμό για όλους τους ερμηνευτές μου..
-Δεν προτιμούσα ολοκληρωμένο έργο ενός στιχουργού ή ποιητή… Προτιμούσα στους δίσκους μου τον πλουραλισμό..
-Τι θα πει «καψούρικο» τραγούδι… τι θα πει, όταν είναι καλό… Ορισμένα που είπε η Δημητρίου, τα λέμε περιφρονητικά «καψουροτράγουδα», αλλά αν τα έλεγε η Χαρούλα, θα τα λέγαμε ωραία λαϊκά…
-Με τίμησαν στιχουργοί, ποιητές… Τι να πρωτοθυμηθώ… Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λάκης Τεάζης, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η Λίνα, ο Πυθαγόρας… πολλοί, πολλοί…
-Αλλά και οι τραγουδιστές μου άξιοι…
Η Χωματά, η Χαρούλα,ο Νταλάρας, ο Μητσιάς, ο Πάριος, η Πρωτοψάλτη, η Γαλάνη, η Μαρινέλα, η Τάνια…
…Κάθισε κιόλας στο πιάνο τ’ ουρανού ο αγαπημένος «παιχνιώτας» της Νότας…
Του ζητούν τραγούδια οι άγγελοι, κάνοντας φασαρία…
Την «Αριστοτέλους» θα μας παίξεις μαέστρο…
Όχι, όχι, λέει άλλος… Την «Μαρκίζα» και την «αλάνα», και την αλάνα, να χορέψω…
Τι λέτε καλέ, «μια αγάπη για το καλοκαίρι»… Τον «τρελό» τον τρελό.. Τώρα… Κοντέψανε να τον τρελάνουν!
Εκείνος χαμογέλασε στην «αγγελογαλαρία» και είπε τάχα μου αυστηρά… Ησυχία!!! Σιγά σιγά.. Όλα με τη σειρά τους… Κι έβαλε τα ευγενικά χέρια στα πλήκτρα… προτάσσοντας τα δάκτυλα στα «λευκά σπαράγματα» του οργάνου… Μισόκλεισε τα μάτια του και ξεκίνησε, με ποιο τραγούδι λέτε, το ρεπερτόριο του για τη συναυλία στους αγγέλους!
«Άκου πως κλαίει ο μπαγλαμάς»
Και πρώτος ο Ταξιάρχης σηκώθηκε σ’ έναν απτάλικο θεαματικό, με τα εννέα τάγματα των αγγέλων, να χτυπάνε παλαμάκια…
