«…κι ήτανε ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ» | η κορύφωση του δράματος μέσα από ένα ποίημα
Στο περιβολάκι μπρος στην εκκλησιά, έμοιαζες πουλάκι σ’ άγρια φυλλωσιά
κράταγες στο χέρι δυόσμο κι αγιοκέρι κι έλεγες Ραββί, σώσε μας και πάλι,
κι ήτανε ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ…
Νύχτες κι άλλες νύχτες γύρισε η χρονιά, του πολέμου οι δείχτες στην ανανεμιά
κι είδαμε να βγαίνουν τόσοι κολασμένοι, μέσα απ’ το κλουβί, το φρικτό τσακάλι,
κι ητανε ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ…
Τα παιδιά φευγάτα, έρμα τα χωριά, πάλευαν τα νιάτα για τη λευτεριά
κι όταν ήρθα λίγο, να σε δω πριν φύγω, έκλαιγες βουβή με σκυφτό κεφάλι, |
κι ήταν ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ…
Την ευαισθησία και το ποιητικό κύρος του Νίκου Γκάτσου προτιμώ για σήμερα ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, εννοείταιι κι όταν σταυρώνεται η ελπίδα του ανθρώπου… κορύφωση του δράματος η εμβληματική ημέρα της Χριστιανοσύνης ταυτισμένη λογοτεχνικά και απολύτως δόκιμα με τον πόνο…
Καλή Ανάσταση του Σωτήρα και του Ανθρώπου όπου Γης…
