Κρητικές μαντινάδες για την πανδημία | Ν. Σιδέρης

Ο γνωστός ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης εμπνεύστηκε κρητικές μαντινάδες από την κατάσταση που βιώσαμε και βιώνουμε ακόμα λόγω του κορωνοϊού.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

ΣΕΙΡΑ Α

Σαράντα μέρες μέτρησα κλεισμένοι μες στο σπίτι

Σκέφτομαι τον αυγερινό και τον αποσπερίτη

Ένα σώμα δυο πρόσωπα, η νύχτα και η μέρα

Αλήθεια λένε και τα δυο, τσ’ υπομονής μητέρα

Υπομονή με τους δικούς και θα ξημερωθούμε

Μιλώντας σπάει η σκοτεινιά, ξανά θ’ αγκαλιαστούμε

Όμορφα να ‘σαι συντροφιά και μόνος έχει αξία

Τ’ άστρο μονάχο χύνει φως και βλέπεις γαλαξία

Κι αν μακριά είσαι, κορμί, πάντα οι καρδιές κοντά ‘ναι

Οι άνθρωποι που αγαπούν σκέφτονται και μιλάνε

Παιχνίδια η φύση έπαιξε και διόλου δεν τη νοιάζει

Αν σκοτεινιάζει, αν πονάς ή αν γλυκοχαράζει

Μπαμπέσης κορωνοϊός κορόιδο δε με πιάνει

Να τρέχω εκεί που κρύβεται κι όποιος τον βρίσκει χάνει

Ο φόβος και ο λογισμός κι αν μας κρατάνε χώρια

Η τέχνη κι η υπομονή νικούν τη στενοχώρια

Πριν βρει η χημεία φάρμακα, αντίδοτο όχι χάπι

Το μίλημα, η συντροφιά, τ’ αστεία κι η αγάπη

Αναποδιές και βάσανα, αγώνας και κουράγιο

Στις μαντινάδες μας σα μπουν μας κάνουν κι έχουμ’ άγιο

Γυρνούν οι κύκλοι του καλού και του κακού αντάμα

Δε σκιάζομαι σ’ αναποδιές, στο δρόμο είναι το θάμα

ΣΕΙΡΑ Β

Μέρες αργούν μέρες περνούν και η Λαμπρή σιμώνει

Ψυχή μου, τι κλεις μέσα σου καιρός το φανερώνει

Τοίχοι δένουν τα βήματα μα οι καρδιές κατέχουν

Στους π’ αγαπώ και νοιάζομαι μυαλό και χείλη τρέχουν

Γύρω μου φράχτης σκοτεινιά να μην αγγίζω πλάι

Μα ‘γω κοιτώ τον ουρανό πάνω η ψυχή μου πάει

Τ’ άστρο καθώς κάθε νυχτιά αναστημένο βγαίνει

Η λεβεντιά απ’ τα βάσανα κι απ’ τις πληγές προβαίνει

Λαοί του έρημου καιρού ώρα κοντά να ‘ρθούμε

Κι αν είν’ το φώς τρεμάμενο πάλι θα φωτιστούμε

Το άγιο φως δεν τρέφεται με λάδι και βενζίνη

Μόν’ με τη γλύκα της καρδιάς και με την καλοσύνη