Μαλαματένια Λόγια… για τον Μάνο Ελευθερίου | 2 χρόνια απουσίας
Όχι, όχι, δεν πέρασαν αδιάφορα τα δυο χρόνια απουσίας, του μεγάλου, αγαπημένου δημιουργού…
Με πολύ σεβασμό και τρυφερότητα, αναφορές, τραγούδια, συνεντεύξεις, απαγγελίες, άγνωστα στοιχεία της πορείας του και μελωδίες αξέχαστες, άνθισαν στο «ερτζιανό βήμα».
Για ώρες, στις 22 Ιουλίου Τετάρτη, χθες…
Τόσα υπέροχα πράγματα, αν, και πώς να καλύψεις τώρα το έργο και τη μορφή μιας, τόσο παραγωγικής και δημοφιλούς οντότητας!!
Ωστόσο, οι ακροατές, κεράστηκαν τη συγκίνηση, την ευαισθησία και την γνώση, του αξέχαστου ποιητή, στιχουργού, συγγραφέα, κι εραστή όλων των υποστάσεων του Ελληνισμού!
Από τη συνέντευξη της αδερφής του Λιλής Ελευθερίου, σημαντικής ζωγράφου, που μίλησε και για τα περασμένα τους στη Σύρο, θέλω ν’ αναφέρω μόνο ένα λόγο γλυκό, και δραστικό, όμως… Ανέφερε λοιπόν η κ. Ελευθερίου:
«Κρατούσε πάντα σφιχτά το χέρι μου, στα τρία μου, στα τέσσερα, προστατεύοντάς με, αφού ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ιδιαίτερα όταν ήμουν λυπημένη ή φοβισμένη… Αυτή η αίσθηση, το ζεστό χέρι του να κρατά το δικό μου χεράκι σφιχτά, με ακολουθεί ακόμη, δε την ξεχνώ ποτέ…»
…Κι εμείς, κι εμείς ο κόσμος όλος, που γεύτηκε τους «ηδείς χυμούς» της ακριβής του έκφρασης, έχει πάντα την αίσθηση, ότι το ζεστό χέρι του, κρατά σφιχτά το «χεράκι» της καρδιάς μας και του νου και τα οδηγεί στ’ ανεβασμένα δημιουργικά τοπία του, για να «δειπνίσουν», για να δειπνούν, όλες τις χαρές των αισθητηρίων τους, που θα τα κρατούν σε διαρκή και επαρκή θρέψη.. Πάντοτε!
