Ο Στέλιος… | ο Καζαντζίδης

Δεκαοκτώ χρόνια έκλεισαν, από τη 14η του Σεπτέμβρη, του 2001.

Ο μέγας, «αυθεντικός ανατολικός» που φιλοξένησε στην έκφρασή του όλο τον στεναγμό του Νότου… Αφού τον είπαν κορυφαίο, στους δυο τρεις τουλάχιστον των Βαλκανίων, αλλά και της Μεσογείου. Που αποτύπωσε εναργώς την «κίνηση» τη θλιμμένη κίνηση προς τα ξένα…

Ο τραγουδισμένος ξενητεμός του, ήταν ένα παρήγορο προσευχητάρι στους αποκομμένους από τους αγαπημένους τόπους και πρόσωπα, αναγκεμένους, λαχταρισμένους και παραδομένους στη βασανιστική νοσταλγία…

Και τους λαϊκούς κόπους όμως τραγούδησε, τον άνθρωπο τον ταπεινό, τον καταφρονεμένο, τον ερωτευμένο, τον αδικημένο…Η φωνή του Καζαντζίδη με την…«Ποντιακή εγγύηση» φορτισμένη με τους διωγμούς, γενοκτονίες, αλλά και «πολιτισμικό πλούτο» που διαρκεί, ήταν εκείνη που μπόρεσε να πείσει…για τη συνέπειά της, την ειλικρίνεια της…

Με τα τροπάρια τα μεγαλυνάρια, τα «ιδιόμελα» σπαράγματα της Ελληνοσύνης, γνήσια και αγιασμένα…

….«Έλα Φωτεινή να σου δείξω τον τάφο του Στέλιου»… μου είπε η Παυλίνα στο κοιμητήριο της Ελευσίνας. Είχε ταφεί λίγο καιρό πριν…

Ένας τάφος απέριττος που κυριαρχούσε το άσπρο βότσαλο…και 5-6 γλαστράκια μικρά, δίπλα στην φωτογραφία…Το ευθύ, καθαρό βλέμμα του, κοίταζε υπερβατικά τη συγκίνηση που άφησε στον κόσμο, εκείνο το φθινόπωρο της αναχώρησής του. Κι ‘υποσχόταν τη «βινύλια παρουσία» του, στο διηνεκές του Λαϊκού μας Τραγουδιού.