Οι χαιρετισμοί των μαθητών

Ο δάσκαλος αναλογιζόμενος την διδακτική πορεία του, συχνά στέκεται με συγκίνηση στην ακριβή περιουσία που του δωρήθηκε τόσο γενναιόδωρα, στους χαιρετισμούς των μαθητών του.

Στο ημερολόγιο της ζωής του, ακόμα και στις γκρίζες σελίδες του ξεχωριστή αίσθηση πάντα του προκαλούσαν τα λόγια των μαθητών του αλλά και οι χαιρετισμοί τους σαν τους συναντούσε στην πόλη, στα χωριά, στο μετρό, σε λιμάνια, σε κάποιο αεροδρόμιο..

Οι μαθητές μερικές φορές εμφανίζονταν με μια σπάνια ενσυναίσθηση, ίσως και διαίσθηση, πάντα πλησίον του.

Εκείνος βέβαια φυλάει όλα τα θυμητάρια της αγάπης τους… Ζωγραφιές, χειροτεχνίες, επιστολές… Όμως στη μνήμη του επανέρχονται τα… “Γεια σου δάσκαλε… “Γεια σας κυρία”… “Με θυμάστε”…
Λευκά μαντίλια στον χορό της καθημερινότητας οι χαιρετισμοί τους… Ένας ακατάλυτος δεσμός αγάπης… ανιδιοτελής… Κανείς δεν θα ξεχάσει… Ούτε θα ξεχαστεί…

Σε προαύλια με νησιώτικο αέρα, στα ορεινά χωριά, στις μεγάλες πόλεις με το βουητό των λεωφόρων πάντα αιωρούνται οι παλιοί και οι τωρινοί χαιρετισμοί των μαθητών μας.
Μεγαλώνουν…μεγάλωσαν… Άπλωσαν τα φτερά τους.. Πέταξαν… Πετούν σε ανοιχτούς ορίζοντες. Τα πρόσωπά τους πάντα κομίζουν κάτι από χθες το δικό τους και το δικό μας… Ενήλικες πια… μας αναζητούν κι ο δάσκαλος χαίρεται…

Από τον καρπό αναγνωρίζει το δέντρο. Κι αυτός κάποτε άπλωσε τα κλαδιά της ψυχής του, ν’ ανέβουν, να φτάσουν ψηλά, εκεί που επιθυμούσαν, να δρέψουν τη δική τους χαρά..

Στην Κρήτη, στη δική μας ντοπιολαλιά, δεν ρωτούν “που διδάσκεις;”… αλλά… “που διαβάζεις;” Κι είναι σωστό γιατί ο δάσκαλος μαζί με τους μαθητές του διαβάζουν την ίδια τη ζωή, αν χρειαστεί… Την συλλαβίζουν, την ψηλαφούν, της δίνουν σχήμα, την αναδημιουργούν με αγάπη και για πάντα…

Κι η αγάπη ποτέ δεν χάνεται, διαχέεται στο σύμπαν, επιστρέφει, ντύνει την γύμνια, δροσίζει την έρημο, λιπαίνει τη γη για καινούργιες σπορές, ξανανθίζει μέσα σε σκληρούς καιρούς.
Η αγάπη που κάποτε δώσαμε, οδοιπορεί κι έρχεται και μας βρίσκει… στους χαιρετισμούς των μαθητών μας…