Τ’ αποδημητικά, τα παλιά τραγούδια έρχονται | σαν σήμερα
Τ’ αποδημητικά…Τα παλιά τραγούδια έρχονται…να τα υποδεχτείς με αγάπη. Όπου να ‘ναι, φτερουγίζουν στην αυλή της ψυχής σου, χαρούμενα…
Κοίταξε, αν είναι όλα εντάξει, οι φωλιές που αφήσαν φεύγοντας, μην τις πείραξαν τίποτα παλιόπαιδα.. Φρόντισε να τις βρουν επιστέφοντας, και να κουρνιάσει το μελωδικό κορμάκι τους ευτυχισμένο..
Έτσι θα πλημμυρήσουν τα έσω σου, μυρωδικά μελίσματα.. φτερουγίζουν, φτάνουν τα παλιά τραγούδια…
Άλλο κρατά στο ράμφος του λίγη δροσά από την «Συννεφιασμένη Κυριακή», άλλο έχει γράψει κάτω από το φτερούγι του «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν», άλλο επαναλαμβάνει μουρμουρίζοντας σαν «χαβά». «Σβήσε το φως να κοιμηθούμε».
Τελευταίο άφησα ένα μικρό «απόδημο» που κλείνει τα ματάκια του για να τιμήσει τον τυφλό τραγουδιστή και άδει κατασυγκινημένο, με «προσευχητική αισθαντικότητα» τον ερωτικό του στεναγμό…
Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει κι η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει… και πάντα με τα μάτια κλεισμένα, συνεχίζει…
Δεν ησυχάζω και τη νύχτα που κοιμάμαι, εσένα πάντα αρχοντοπούλα μου θυμάμαι…
Έρχονται τ’ αποδημητικά.. Τα παλιά τραγούδια…
Αναγνωρίζεται ασφαλώς η «παρουσία» των ΤΣΙΤΣΑΝΗ, ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, και του τυφλού τραγουδιστή, ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΟΓΚΟΥ/ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑ…
Ήθελα λίγο μύρο της καρδιάς για το παλιό ρεμπέτικο Τραγούδι, σήμερα… και ιδιαίτερα για τον δημιουργό που, φτωχός και δίχως το φως του, μελώδιζε στα Αθηναϊκά στενά, με πόνο, στον οποίο βάφτιζε τα λόγια του…
Σαν μαγεμένο το μυαλό μου… Σαν σήμερα στα 1985, έφυγε από τη ζωή ο ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΑΣ…
