«Την καρδιά μου «μοιράζονται» το Εθνικό και η Κρήτη» | Τιτίκα Νικηφοράκη
«Την καρδιά μου «μοιράζονται» το Εθνικό και η Κρήτη»…
Έλεγε στις συνεντεύξεις της η σπουδαία ηθοποιός, δασκάλα, παραγωγός, Τιτίκα Νικηφοράκη…
Έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών… Δηλαδή υπέρ-πλήρης…, αφού ξεπέρασε τον αιώνα ζωής κατά πέντε χρόνια… Ναι! Τόσα έζησε, εκατόν πέντε χρόνια, με το μυαλό της ζωτικό, εργατικό, γόνιμο…
Σημαντική μορφή, «αφανής» δούλεψε σ’ όλα τα επίπεδα, ερμήνευσε, πρωτοπόρησε στα Θεατρικά πράγματα, με ενσυναίσθηση, με ποιότητα, με γνώση…
Στα 21 της, κορίτσι νέο και όμορφο, αρθρώνει τον λόγο του Ίψεν… Έτσι μπαίνει στο «Θεατρικό σύμπαν» που λάτρευε…
Με τον άνδρα της γνωστό και άξιο παραγωγό, διαπρέπουν, ιδρύοντας δική τους σκηνή… Το θέατρο «Κάβα» αλλά και διάφορα ακόμη πρωτοποριακά στέκια με τολμηρά όνειρα και σχέδια για τον καιρό τους, δίχως να κάνουν έκπτωση στην ποιότητα των παραγωγών τους…
Δίδαξε την Θεατρική Τέχνη, πάρα πολύ αγαπημένη δασκάλα, και πάντα τόνιζε την χαρά που της έδινε η συνάφεια με τους νέους…
Έσκυψε στα κλασσικά κείμενα, Σέξπηρ, Ίψεν, Πίντερ αλλά και στους δικούς μας που τίμησαν την Γραμματεία του Θεάτρου… Παπαδιαμάντης, Ροΐδης, Ξενόπουλος.
Πέρασε στην αθανασία, ως μία αξιοπρεπέστατη δημιουργός, θεατρίνα, παραγωγός, μεταφράστρια… μια ιέρια της υποκριτικής που ο λόγος της, πέρασε σε πολλές εκατοντάδες νέων παιδιών… ως ένα «προσευχητικό moto» που τα οδηγεί στο Θεατρικό Φως, με ασφάλεια και Αγάπη…
Ας μείνει στη θύμησή μας, ωραία και αρωματική σε μιαν αχλίδα θέρμης και θαυμασμού…
